Na een Amerikaanse en Aziatische tour schuimt frontman James Smith met zijn gang nu Europa af. Het zoeklicht staat uiteraard gericht op Where’s My Utopia (2024), hun tweede album. Stond Yard Act twee jaar terug vooral op festivals en in andermans voorprogramma, vanavond vullen de postpunkers uit Leeds op geheel eigen merites de grote zaal van Paradiso. Wat we daar aantreffen is alleen geen postpunk. We treffen weinig Yard en veel te veel Act.

Fotografie Arend Jan Hermsen

Murkage Dave uit Londen warmt de rumoerige zaal op met synthy indie-r&b. Hij bedankt zijn band uitvoerig en dat is grappig, want hij heeft geen band. Naast hem op een versterker staat enkel een gettoblaster, gelijk die uit de openingsscène van Stop Making Sense. Zijn ‘thanks for making me feel so welcome’ kan sarcastisch bedoeld zijn, aangezien de gesprekken in de zaal tijdens het optreden onverminderd worden voortgezet. De Dutch disease heerst vanavond, zoveel is duidelijk.

Onder begeleiding van XTC’s The Man Who Sailed Around His Soul komen zeven (!) man het podium op. Zonder uitzondering hebben ze iets kerriegeels aan, in lijn met de cover van Where’s My Utopia. Achter de band staat hun naam op een groot doek. Naast mede founding member bassist Ryan Needham en de overige reguliere bandleden nemen ook twee achtergrondzangeressen hun plaats in. Gitarist Sam Shipstone lijkt onverminderd uit een Tim Burton-film ontsnapt en blijft een bezienswaardigheid met zijn imposante lengte, reusachtige snor en stramme motoriek.

In het begin van de set hangt er een lekker – warempel, daar is ie weer! – Stop Making Sense-sfeertje op het podium. De chemie tussen de praatzanger en zijn zangeressen lijkt heel even de kant op te gaan van die van David Byrne met Lynn Mabry en Edna Holt. Helaas krijgen de in eerste instantie subtiele een-tweetjes met Lauren Fitzpatrick en Daisy Smith al snel een clowneske, amateurtoneel-draai. Een Bumble B. Boy-déjà vu dringt zich op. James Smith is ‘flauwgevallen’ en de beide dames doen er alles aan hem weer bij zijn positieven te krijgen. Zo gaan ze bovenop de zanger zitten en slaan hem theatraal op zijn kont met een tamboerijn. Jawel: I kid you not.

Heus, er zijn nog bands zijn die zonder nodeloze opsmuk en kluchtkolder, zonder obligate en overdadige interactie met de zaal en zonder continue onderbrekingen gewoon geconcentreerd, strak en gefocust hun set spelen. En die, zoals bijvoorbeeld IST IST, de spanningsboog van begin tot eind strak houden, zonder te vragen of het publiek zich wel veilig voelt en zonder terfs te verzoeken de zaal te verlaten. Die hun boodschap zo nodig in de teksten verpakken en daardoor niet de behoefte voelen aanhoudend het optreden te interrumperen om het patriarchaat te bashen of om ons ongevraagd te wijzen op politiek beladen rampspoed. Die niet elke twee seconden roepen hoe fucking amazing Amsterdam (of welke willekeurige andere plaats) is. Er zijn zelfs nog bandjes die niet uitvoerig met ons willen delen hoe kut hun queer jeugd was. Ze zijn er, echt, maar je moet er wel steeds harder naar zoeken.

Bij Yard Act waren we echter onbevreesd en hadden gerekend op een strakke, uitgeklede en hier en daar wat verbolgen postpunkset met – zoals eerder in OOR omschreven – praatzang die qua dictie en tempo ergens tussen Sleaford Mods-tekstdichter Jason Williamson en Mark E. Smith in hangt. Lekker afgemeten dus, maar vooral ook puur en rauw. Een optreden Yard Act waardig. En heel af en toe is dat ook aan de hand. Dan weten we weer even waarom we al vanaf debuutalbum The Overload (2022) zo enthousiast waren. Er ontstaat soms zelfs een (beschaafde) moshpit. Maar die stekeligheid wordt keer op keer gesmoord door een tsunami van kolderiek bedoelde ongein tussen de zanger en zijn veel te nadrukkelijk aanwezige zangeressen.

De kelk van grollen en plat vermaak blijkt nog niet leeg. Er rolt namelijk – oh gruwel – een rad-van-fortuin het toneel op dat gaat bepalen wat het volgende nummer wordt. Een kirrende dame uit het publiek geeft het ding een zwiep en de uitkomst is … hoera … Fixer Upper! We willen naar huis. Gillend.

Gezien: 25 april 2024 in Paradiso, Amsterdam