Niet elke muzikant voelt de behoefte zich af te zetten tegen het ‘establishment’, maar het percentage lijkt toch beduidend hoger te liggen dan onder gemeenteambtenaren. Daarvoor hoef je niet eens een punker te zijn: Madonna vertelde dat het Witte Huis onder Trump opblazen een gedachte was die zo nu en dan door haar hoofd spookte. Ook Loyle Carner, de rust zelve, bestormde Glastonbury met de leus ‘I hate Boris’ op zijn t-shirt, toen Boris Johnson nog achter de deur van 10 Downing Street woonde. De Italianen laten het echter niet zomaar gebeuren, en slepen Brian Molko, de zanger van Placebo, voor de rechter omdat hij premier Giorgia Meloni op het podium een fascist en rascist noemde. Oops.
Foto Natasja de Vries
Zoals in ons land de blonde Limburger de verkiezingen won, was in Italië al eerder een vergelijkbare toon ingezet in de vorm van Giorgia Meloni. We zullen niet al te diep de politiek in duiken, daarvoor lees je maar een ander blaadje, maar haar politieke identiteit ligt ergens aan de rechts-conservatieve en nationalistische kant. Ze heeft zich eerder uitgesproken tegen de lhbtqia+ gemeenschap, waar de heren van Placebo begin jaren negentig al voor streden (en zelf ook deel van uitmaken). We hebben zo’n vermoeden dat daar een deel van de, laten we het vriendelijk houden, wrijving vandaan komt.
In Nederland mogen we, zolang het bij woorden blijft, vrij ver gaan als het gaat om kritiek op de staat. De Italianen blijken wat trotser, daar is het namelijk verboden de republiek te beledigen. Tijdens een optreden in de buurt van Turijn drukte Brian zich uit met de woorden ‘piece of sh*t, fascist en racist’. Het gedicht bleek nog niet af, een concluderende ‘f*ck you’ maakte het een mooi rond geheel. Hij kan hiervoor een boete krijgen van ergens tussen de duizend en vijfduizend euro.
De laatste keer dat de mannen van Placebo in Nederland stonden was Wilders nog nét geen verkiezingswinnaar, de mannen hebben zich hier keurig gedragen (of je dat mooi of jammerlijk vindt laten we aan jou). Daarnaast vond het concert plaats in de 013 te Tilburg, daar is een platte scheldpartij eerder een ontgroeningsritueel dan een probleem.
Dit optreden was ongeveer een jaar na de release van hun laatste plaat Never Let Me Go, daarover had OOR destijds het volgende te melden: ‘De inmiddels bijna 50-jarige frontman met de androgyne trekken liet niet alleen een imposante snor groeien, hij experimenteerde ook met cut-up-technieken die David Bowie en schrijver William Burroughs ooit succesvol hanteerden en besloot het gehele albumproces van Never Let Me Go ‘achterstevoren’ af te werken. … Never Let Me Go wordt pas echt interessant als er vervreemdende dissonanten en spookachtig huilende geluiden worden toegevoegd (Forever Chemicals), een aflopend pianothemaatje het treurige relaas van een verwrongen relatie begeleidt (This Is What You Wanted) en een hartverscheurend mooi liedje de ongrijpbare begindagen van de band even doet herleven (Went Missing). Beste plaat in jaren, maar dat zat er natuurlijk sowieso al in.’
