Noah Kahan is ziek, zo lezen we voorafgaand aan zijn show op de socials. Een sinusinfectie, schijnt. Dat kon wel eens slecht nieuws zijn voor een van de populairste singer-songwriters van het moment, die het voor een groot deel van zijn stem moet hebben. Als de Amerikaan na negenen het bal opent, stipt ie het zelf ook maar meteen aan: ‘You’ll probably hear some terrible things tonight.’ Hij heeft geen ongelijk, maar doet zijn best om de avond er tegelijkertijd zo min mogelijk door te laten beïnvloeden.
Fotografie Joyce van Doorn
Had tot een half jaar of wat geleden nog vrijwel niemand (in Nederland) van de langharige man uit Strafford, Vermont gehoord, afgelopen weekend stond hij voor de zesde week op rij op het hoogste plekkie in de Top 40. Zijn ster is rijzende, en dat is vooral te danken aan het feit dat hij het beste werk van zijn inspiratiebronnen heeft versmolten tot een catchy en laagdrempelig geheel. Wie zijn het dan die hem inspireren, vraagt u? Neem een Mumford & Sons – voordat ze kapotgeproduceerde troep maakten, zoals die laatste met Pharrell – of een Bon Iver (Kahan’s Forever schreeuwt de invloed van Justin Vernon, bijvoorbeeld). Maar ook namen als Paul Simon, Cat Stevens en Hozier staan ertussen.
Opener Northern Attitude is meteen een uitstekende voorbode van wat we de rest van de avond gaan horen: stampende drums, banjo-gitaarcombinaties, langgerekte uithalen en oorwurmen van refreinen. Het is niet verwonderlijk dat vrijwel iedere radiozender, van 3FM tot Radio 2 en van KINK tot Sky Radio – met hem weglopen. Het is hap-slik-weg-folk van de bovenste plank, maar dan wel bijzonder goed uitgevoerd, los van die infectie.
Want nee, zijn stem is er bij vlagen écht niet goed aan toe. In vrijwel ieder liedje gaat de twintiger wel een keer de mist in. Niet voor niets grapt hij: ‘Be prepared for more voice cracks you’ve heard since puberty.’ Hij worstelt er zichtbaar mee, dusdanig erg dat hij tijdens Everywhere, Everything zelfs een paar keer van de microfoon moet wegstappen. En waar hij eergisteren in Denemarken al een aantal liedjes van de oorspronkelijke setlist afsnoepte om zijn stem te redden, doet ie dat nu opnieuw.
Zo ontbreken in de AFAS onder andere het nog niet uitgebrachte Pain Is Cold Water en The View Between Villages; waar er een paar shows geleden nog 19 nummers op de setlist stonden, zijn het er nu nog maar 14. Een hard gelag, zeker voor fans van het eerste uur, en tegelijkertijd een dilemma voor de artiest zelf: zeg je een show af, of speel je liever een uitgeklede versie ervan? Het siert Noah Kahan dat hij voor het laatste kiest.
Temeer omdat hij, ondanks al die vocale belemmeringen, wel een behoorlijke show neerzet. Het is niet alleen maar kommer en kwel wat betreft zijn stem: tijdens Growing Sideways, geschreven over de therapie die hij in zijn vroege jeugd onderging vanwege spanning- en depressiviteitsklachten, laat hij zien dat er echt wel wat moois in zit vanavond. In zijn eentje met alleen een akoestische gitaar, zonder band die eventueel nog wat foutjes kan verbloemen, maakt hij van het nummer een van de hoogtepunten van de avond.
Nu klinkt het wél loepzuiver van begin tot eind, klopt alles en snijdt de tekst – ‘And if all my life was wasted / I don’t mind I watch it go / It’s better to die numb / Than feel at all’ – dwars door de muisstille AFAS heen. Ook New Perspective, dat uitmondt in een outro die (iets té) goed bij Mumford & Sons is afgekeken en You’re Gonna Go Far, met opnieuw een grote rol voor Kahan’s band, die met americana-gitaarlijntjes voor een mooi gelaagd geheel zorgt, doen het goed en blijken publieksfavorieten.
Maar er kan natuurlijk maar één echte favoriet zijn. Dus als de zanger iets voor half 11 zijn megahit Stick Season inzet – goed voor ruim zeshonderd miljoen Spotify-streams – knalt de toch al zo enthousiaste zaal uit zijn voegen. Het is, samen met afsluiter Homesick, het weinig verrassende (maar niet minder impactvolle) slotstuk van een avond waarop Noah Kahan liet zien dat hij zelfs op halve kracht een zaal van dit formaat uit z’n hand kan laten eten. Desalniettemin zal ook hij – net als een deel van het publiek – in augustus met revanchegevoelens naar de Ziggo Dome afreizen. En terecht.
Gezien: 25 februari 2024 in AFAS Live, Amsterdam