Want wat blijkt: wanneer de kunstzinnige ideeën op zijn en de Britten toegankelijk willen klinken, lijkt deze groep op een tweederangs versie van Muse. Had iemand mij Alpha Female of Tough Guy voorgezet zonder verdere informatie, dan had ik gedacht dat ik een vermoeide Matthew Bellamy en niet Wild Beasts-frontman Hayden Thorpe hoorde zingen. Vrijwel alles aan deze plaat, van de teksten tot de blitse gitaarpartijen tot het futuristische sfeertje, lijkt geleend van Muse. Er wordt zelfs geëindigd met een overambitieuze slotsong vol gebakken lucht. Alleen als tweede stem Chris Talbot de vocalen voor zijn rekening neemt, klinkt Wild Beasts enigszins als zijn oude zelf. Maar dan hebben we het over drie liedjes, die inhoudelijk nog steeds stukken minder ‘raar’ en spannend klinken dan alles wat op de vorige albums stond. Hopelijk is het materiaal van Boy King gewoon iets wat er even uit moest en zijn de toekomstige platen weer van het oude, vertrouwde niveau.