Carrière maken met je gitaarband van studievrienden uit Galway is verdomd hard werken: verhuizen naar het grote Londen, vijf jaar schaven aan een debuutalbum, eindeloos toeren, merchandise verkopen en nog jongere bandjes uit je geboorteplaats op sleeptouw nemen. Nogal wat verantwoordelijkheden om die grote jongensdroom waar te maken, maar James McGregor en de rest van zijn band The Clockworks blijken meer dan bereid die te dragen.
Fotografie Bram Rietveld
De Ieren maken gitaarmuziek die met de eerste single Bills And Pills uit 2019 misschien nog geschaard kon worden onder de rauwe postpunk van land- en generatiegenoten Fontaines D.C. en The Murder Capital, maar deze noemer vangt het project bij lange na niet meer. Set-opener Deaths And Entrances met McGregor achter de toetsen maakt direct duidelijk over welke kwaliteiten de band zoal beschikt: een geloofwaardige stem, verhalende songteksten en sterk opgebouwde liedjes die vaker naar neigen naar pop dan punk. Gas geven kunnen ze nog altijd, zij het gedoseerd.
Het viertal gaat te werk als de achterhoede van elk succesvol kelderklasseteam. Drummer Damian Greanery is aangever en de solide, de kauwgom kauwende bassist Tom Freeman houdt het achterin dicht. McGregor geldt als bedachtzame nummer zes, de grote architect die de lijnen uitzet. Een glansrol is weggelegd voor gitarist Sean Connelly die als gretige linksback zijn houterige motoriek ruimschoots compenseert met spelplezier en overtuiging. Met deze dynamiek bouwt de band in nummers als Feels So Real en Advertise Me fijne spanningsbogen die lang niet altijd de verlossing behoeven van een meebrulrefrein – al schrijven ze die ook.
De tikje verlegen frontman, die wel iets wegheeft van naamgenoot Blake, staat hier als zelfbewust vakman bij en incasseert het enthousiasme uit het publiek bedeesd. Rechtervuist in de lucht, zagen we daar een voorzichtige glimlach? Dit is het type frontman dat een goede zes nummers diep in de setlist voor het eerst het woord neemt om een welgemeend ‘Thank you very much’ uit te spreken, en een paar nummers later pas weer om een zelfgeschreven gedicht voor te dragen. Het contact met de toeschouwers wordt echter niet volledig geschuwd, later vinden we hem in de voorste rijen persoonlijk boksen uitwisselen met het publiek dat overwegend bestaat uit mannen van middelbare leeftijd.
Dat laatste geeft te denken: waar zijn de jonge meisjes in Rotterdam vanavond? Qua uitstraling en kleurenpalet zit de band dichter bij een Sam Fender dan Grian Chatten. Het alternatieve clubcircuit past ze dan ook niet volledig, dit zijn geen punkers die overal tegenaan trappen of het backstage op een zuipen zetten. Het minst conventionele in de presentatie waar men de young urban professionals met hun nette geschoren koppies en merkkleding op kan betrappen, is de prominente plaats van het getatoeëerde Guinness-logo op de onderarm van gitarist Sean Connelly.
Het zal het publiek vanavond een zorg zijn, dat wordt getrakteerd op een vrijwel integrale opvoering van debuutalbum Exit Strategy. Deze plaat vertelt het (autobiografische) verhaal van een jonge, ambitieuze muzikant die zijn vertrouwde omgeving verlaat om in de grote stad zijn geluk te beproeven. Een thema dat vanavond ook terugkomt in de flarden van filmquotes die tussen de nummers worden afgespeeld en in slotstuk Westway, waarin de hoofdpersoon wordt herinnerd aan de rol die hij in zijn eigen verhaal speelt. Alle symboliek ten spijt, de mannen trappen voor het vallen van het doek – gelukkig – nog tweemaal het gaspedaal in met The Future Is Not What It Was en prijsnummer Enough Is Never Enough, waarin de band zijn tanden laat zien.
Het is duidelijk dat The Clockworks met hun volwassen bandgeluid en uitgekiende narratief meer probeert te zijn dan het nieuwste gitaarbandje uit Ierland en slaagt hier wonderwel in. Of het zit in die strakke blik die het hele concert niet uit McGregor’s ogen verdwijnt, de corporate look van hem en zijn bandmaten of de nederige dankbetuigingen: de zelfbewuste toewijding ligt er zo dik bovenop dat het beginnende succes bijna een kwestie van manifesteren lijkt. Toch zou de zakelijke aanpak niet nodig moeten zijn, het talent is namelijk ruimschoots aanwezig. Het maakt benieuwd hoe het jongensboek waar de band zo actief aan meeschrijft zal eindigen – wij zijn geneigd te geloven met commercieel én artistiek succes.
Gezien: 12 april 2024 in Rotown, Rotterdam
