Sevilla hangt vol met kleurrijke posters van een gratis stadsfestival dat In The Park heet. Dat is Engels voor En El Parque. De posters tonen een tekening van een man met een bloem. De bloemkroon is een elpee. Dat hebben ze leuk bedacht.

Op de posters staan ook de namen van de optredende artiesten. De grootste letters zijn gereserveerd voor Skygaze, Carlo en Twice. Alleen die eerste weet ik online te traceren. Skygaze is een dj uit Madrid die acht jaar geleden een Boiler Room-sessie heeft opgenomen in Barcelona. De sessie is op YouTube sindsdien 9300 keer aangeklikt.

Zelfs de onbekendste dj’s hebben daar in de regel niet langer dan een week voor nodig. Het vermoeden rijst dat het grootste deel van het budget van In The Park is opgegaan aan de postercampagne.

Sevilla barst niet uit zijn voegen van de parken, maar aan de rand van de stad heeft de organisatie een locatie gevonden die de naam van het festival eer aan doet. We wandelen tussen de sinaasappelbomen over het gras. Een zwakke lentebries blaast ons flarden jazzmuziek tegemoet.

Veel festivals programmeren aan het begin van de dag een semigrote naam, zodat het publiek vroeg komt en zoveel mogelijk geld uitgeeft aan bier en vegaburgers. Op In The Park speelt daarentegen het Natalia Ruciero Trio. Het hoofd- en enige podium bestaat uit planken en een partytent met daarop het logo van bierbrouwer en hoofdsponsor Victoria Málaga: een Pim Fortuyn-achtige gast die met een theedoek zijn bezwete schedel dept. Ik word er niet direct dorstig van.

Op een groepje vrouwen van rond de vijftig na zijn we de enige bezoekers. Een van de vrouwen heeft een aardige quickstep in huis. Haar vriendinnen mogen om de beurt met haar dansen op de jazzstandards van het trio. Verderop staan tientallen kraampjes waar handwerklieden en kunstenaars hun maaksels aanbieden: halssierraden, zeefdrukposters, truien uit oude vloerkleden. Geen boeken helaas, en we zijn de onze vergeten, dus maken we de terugtocht naar ons appartement in de stad.

Als we twee uur later terugkeren staat er een dj onder de partytent. Het is inmiddels behoorlijk druk, maar niemand trekt zich iets aan van de muziek. De toegestroomde bezoekers houden een picknick achter het podium. Je vraagt je af of ze hun eigen eten en drinken meenemen omdat er maar één bar en twee kleine foodtrucks zijn, of dat er maar één bar en twee kleine foodtrucks zijn omdat iedereen toch zijn eigen eten en drinken meeneemt. Voor de financiën van het festival lijkt het me hoe dan ook een slechte zaak.

Spaanse media schrijven dat de livesector floreert, maar ook dat het vooral de megafestivals zijn die profiteren. Nieuwe sterren stappen van TikTok rechtstreeks op het grote podium. Voor clubs en kleinschalige evenementen resten slechts de kruimels.

Maar als de flessen leeg zijn en de avond valt, slaat de sfeer in Sevilla toch nog om. Dat de wave-y elektronica van Skygaze veel te ingewikkeld is voor het grote publiek kan dit grote publiek niets schelen. Het lijkt verdorie Draaimolen wel. Er zijn alleen veel meer honden en bijna niemand gebruikt drugs. Onder de streep is dat misschien wel net zo gezellig.