The Smiths miserabel? Welnee, Arab Strap, da’s pas treurnis! In 2002 maakten zanger Aidan Moffat en gitarist Malcolm Middleton allebei een soloplaat en sindsdien vraag je je af hoelang ze het nog met zichzelf uithouden. Touchpool, het tweede album van Moffat als Lucky Pierre, is weer zo’n zondag waar geen einde aan lijkt te komen. Mistroostig zet Moffat zich achter zijn computer. Een click met de muisknop tovert melancholische violen tevoorschijn. Een heel orkestbak vol. Nog een click. Stemmig pianospel. Doodse drumcomputerbeats. Af en toe een walsje. Soms blazers – donker en bronzig. Hij tokkelt op een gitaar, legt ijle accenten met een synthesizer. En: brombeer zwijgt. Veertig minuten lang. Geen zin, waarschijnlijk. Wat een kutdag. En nu regent het nog ook. Gelukkig komt Malcolm nog even langs om samen een nummer te spelen: Total Horizontal. Had ie dat maar de hele dag gedaan en nooit uit zijn bed gekomen… Klotezooi. Eén keer valt hij uit zijn rol: Jim Dodge Dines At The Penguin Cafe is een lieflijk deuntje met violen, toeters, slideguitar en bijna latin-achtige percussie. Nog lang niet uitbundig, maar eenmanskamerorkest Moffat zal er een flinke borrel op gedronken hebben toen hij het op de band had staan. Sommige mensen gun je het beste, maar stiekem hoop je dat ze het geluk nooit zullen vinden. KOEN POOLMAN