Met eerstgenoemde knutselde hij weliswaar de indrukwekkende drietrapsraket Digital Lion in elkaar, maar die track drijft naar het einde toe zó ver af van Blake’s subtiele core business dat ie bijna misplaatst wordt. Over Take A Fall For Me, met RZA dus, kunnen we kort zijn: zwarte Amerikaanse rappers moeten zich hier niet mee bemoeien. Wat Blake op de rest van Overgrown doet is vrijwel zonder uitzondering van adembenemende klasse en schoonheid. En gezegend met een finesse, een beheersing en een gevoel voor balans die je bij andere spelers in dit veld amper tegenkomt: daar helt de boel doorgaans over naar óf de gelikte óf de gekunstelde vorm-boven-inhoud-kant. James Blake mijdt die uiteinden nog altijd secuur, net als op zijn debuutalbum, maar vraag me niet precies hoe. Zal iets met dosering en timing te maken hebben. En hij kan met z’n speelgoed overweg, want behalve zanger is ie natuurlijk vooral producer en muzikant. En misschien ook wel een beetje goochelaar: je vraagt je bij tracks als I Am Sold wérkelijk af hoe al die trucjes met ritmes, echo’s, verre geluiden en opgeknipte stemsamples in elkaar zitten. Overgrown – volgens Blake zelf een plaat over de liefde – klinkt overigens voller, warmer en gestructureerder dan het soms wat minimalistische debuut. Redelijk rechtlijnige songs (Life Round Here, Retrograde, To The Last, het prachtige titelnummer)vormen de hoogtepunten en stilte is niet langer een stijlmiddel, al moet gezegd dat juist in Digital Lion die plotselinge time-out na één minuut bijzonder spanningsverhogend werkt. En ook het kale pianoliedje DLM, met z’n af- en aanwaaiende stemmen, is wonderschoon. Zodat Overgrown bij nader inzien misschien niet eens zo gek veel afwijkt van die eerste plaat. Hij vóelt alleen anders. En laat dat nu precies zijn hoe James Blake ongetwijfeld alles doet: op gevoel. ERIK VAN DEN BERG