Process is een verrassend solitaire plaat, waarop ieder moment volledig draait om de unieke stem van dit enorme talent. Openingsnummer Plastic 100 C zet de spannende toon die de rest van het album zal volgen. Sampha’s melancholieke tong bezingt angsten, zorgen en onzekerheden. Soms vaag en cryptisch. ‘Magnetic lights in the blue-high haze / A magnifying glass upon my face’. Op andere momenten, zoals in het schitterende (No One Knows Me) Like The Piano, juist direct en uiterst persoonlijk. De Brit laat zich begeleiden door zachte, droevige klanken. Druilerige harp en spookachtige piano bijvoorbeeld. Instrumenten die geleidelijk onderdeel worden van aanzwellende hiphopbeats vermengd met samples van zijn eigen stem, naast andere spannende elektronica. Deze knip- en plakproducties zijn ongetwijfeld geïnspireerd door usual suspects als James Blake en oud-collaborateur SBTRKT, maar staan juist Sampha’s diepgevoelige soulstem als een perfect getailleerd pak. Schitterend debuut.