Hoe ze dat doen? Allereerst niet met zijn tweeën. De altijd serieus kijkende bassiste Megan Zeankowski is er bij, nadat we haar in het begin even kwijt waren omdat ze haar oordopjes vergeten was. En Danny Ayala, glimlachend en cool, is op keyboard de vierde pion van de vaste liveformatie van The Lemon Twigs en tevens de verzorger van hoge, redelijk soulvolle achtergrondzang. De broers dan; Brian is praatgraag, gooit veel met sarcastische grapjes en speelt gitaar ‘just like Jimi Hendrix’ (of zou dat een grap van hem zijn?). Michael draagt make-up, is met zijn intense blikken en zang de belichaming van drama en heeft zoveel adrenaline door zijn lijf stromen dat zijn lichaam het nauwelijks bij kan houden: spastische armen, flexibel als elastiek, sprongen van een paar meter hoog na elke climax. Dat zo’n beetje.

Na I Wanna Prove To You – het begin van Michaels deel van de set als leadzanger, hij zoekt meteen de grenzen van zijn volume op, een gretig Tolhuistuinpubliek zingt hard mee – gaan de jasjes bij Michael en Megan uit en doet de oudste van de broers (Michael dus) zijn blauwe zonnebril af. Bijna alle nummers van hun debuut Do Hollywood, een cover van All Of The Time van Alex Chilton (Big Star), nieuwe nummers van een nog te verschijen EP en een cover van hun even zo muzikale vader komen vervolgens achter elkaar met groot bombast op het publiek af, onnavolgbare muzikale rek- en strekoefeningen inclusief. Er wordt gegild om Michaels capriolen en open shirt, gelachen om de nep-ruzies tussen de broers – ‘you’re supposed to stay quiet during my part of the set’ – en hard gejuicht na het inzetten van indiehit These Words, met over de top refrein. Dus.

Meer kunnen The Lemon Twigs zich eigenlijk ook niet wensen. Het publiek doet maar al te graag mee om de avond groots te maken, en de band lijkt zichzelf erg comfortabel te voelen vanavond. Maar toch. Er wordt veel overlegd tussendoor, onhoorbaar voor het publiek maar wel zichtbaar, en na het luide applaus komt de band terug om meteen aan te kondigen dat ze maar één toegift doen (en daarna ook snel weg zijn). Verdwenen lijkt de comfortabiliteit. Hopelijk trekken ze zich niet al te veel aan van het misschien wringende gevoel waar ze mee van het podium stapten – misschien is het verbeelding – want slecht was het zeker niet. Eerder virtuoos, bij vlagen overdonderend en smakend naar (nog) meer. Want deze overdreven energie blijft nog wel een paar dagen in het bloed zitten vermoeden we zo. Injecteer gerust nog eens zelfs?

Door Tim van der Mond / Fotografie: Jelmer de Haas

Gezien: 7 april 2017, Paradiso Noord, Amsterdam