Er wordt dus begonnen met Bipp en Elle, de hortende en stotende, kale nummers uit 2013 met de vele piepende geluidjes en omhooggepitchte zang. Lemonade en Hard uit 2004 zijn Squarepusher-achtig, vol experimentele hiphop en bijna-happy-hardcore-refreintjes. En van dit jaar zijn Vyzee en Msmsmsm: meer dance, maar dan wel van het soort dat is uitgewrongen als een vaatdoekje. Indrukwekkend is het voorlaatste L.O.V.E., dat een irritante piep als rode draad heeft en toch nog lekker in het gehoor ligt. Afsluiter Just Like We Never Said Goodbye heeft wederom door dat omhooggedraaide zangstemmetje het happy hardcore-gevoel, waarbij een dreigende beat, die weigert uit te barsten, voor de spanning zorgt. Sophie weet knap tal van stijlen te combineren zonder zijn eigen geluid te verliezen. Menigeen heeft een ellenlang dubbelalbum moeten maken om, meestal tevergeefs, datzelfde punt te maken. Sophie lukt het gewoon in acht nummers en 26 minuten. Wat een klasbak. Een aanwinst in de elektronische muziek.