Zijn begeleidingsband klinkt bij tijden als de E Street Band, niet in de laatste plaats vanwege Tim Sandusky’s volvette sax, die Clarence Clemons in herinnering roept. De liedjes zijn een energieke mix van rock, punk, doo-wop en blues, met een vleug eightiespop. In zijn teksten schakelt Furman tussen schaamteloos eerlijk, cynisch en theatraal; hij flirt met het noodlot en heeft schijt aan de moraliserende burgerman. In Restless Year, getooid met charmant B-52’s-orgeltje en onweerstaanbare ooh-la-ooh’s, zingschreeuwt hij: ‘Death is my former employer… I never wanna die and I’ll never grow older’. Om te vervolgen in Watch You Go By: ‘And I’ve got a bright future in music, as long as I never find true happiness’. Hoewel de pas 28-jarige Amerikaan een lang en gelukkig leven zij gegund, mag nu al handenwrijvend worden uitgekeken naar volgende platen. Dansen op de vulkaan heeft zelden zo opwindend geklonken als op Perpetual Motion People.

Ezra Furman staat deze maand op Metropolis Festival (Rotterdam) en Valkhof Festival (Nijmegen).