Dat pakt dus goed uit en klinkt beter dan zijn recente werkt, maar haalt het als album niet bij 3121 (2006) of Musicology (2004). De samenhang ontbreekt op Art Official Age, dat meer een verzameling losse nummers is dan een coherent geheel. En een verhaal vertellen met je album is toch echt typisch Prince. Het belerende vingertje is er in ieder geval wel. Terwijl de bassen stampen en de funk dampt, draagt Prince ons op van God te houden, lief te zijn en veel seks te hebben. Lekker vertrouwd, maar muzikaal staat de automatische piloot te vaak aan. Een stuk spannender is Plectrumelectrum, zijn samenwerking met de drie vrouwen van 3rdEyeGirl. Een analoog en live opgenomen rockalbum om u tegen te zeggen en dat ruimte laat voor die andere, vaak genegeerde kant van Prince: die van rocker. Dus laat hij zijn gitaar gieren als vanouds. Het resultaat klinkt als een stevige funkrockband met Jimi Hendrix op gitaar. Precies ja, zoals Prince ooit begon. Allesbehalve origineel, maar door het fijne gitaarwerk, de funky twist en, het moet gezegd, de klasse van 3rdEyeGirl uiterst vermakelijk. Luister maar eens naar het fraaie instrumentale titelnummer. Naar die intensiteit is het vergeefs zoeken op Art Official Age. THEO PLOEG