Ook de elf nieuwe liedjes werden weer zonder bas geschreven. Die zou de luchtigheid – die er wel degelijk inzit – maar dichtsmeren. Twee gitaren en een gestript drumstel, dat is lekker rauw en direct in de belevingswereld van de mannen. Live bleken die ook voor meer dan genoeg herrie te kunnen zorgen en eigenlijk had ik best nog zo’n album willen aanhoren. Toch dienen de eerste veranderingen zich hier al sporadisch aan. De sterke melodieën zijn gebleven, als ook het negativisme in de teksten (Last Night I Dreamed I Killed Myself). Desondanks ademen de songs meer, is de (non)productie iets helderder, wordt er wat minder geragd en is de gemiddelde songlengte nu wel dik drie minuten. Verder snappen de mannen gelukkig nog niet al te veel van de wereld die hen regelmatig wakker schudt. Het blijft Groningen tenslotte. WILLEM JONGENEELEN