De afwisseling tussen screams en cleane zang, de soms tenenkrommende meerstemmige vocalen in de refreinen en de voorspelbare rustmomenten maken van A New Hope een album zonder enige verrassing. Om dit soort muziek spannend te houden, heb je inventieve songstructuren nodig (Alexisonfire), moet je iets te vertellen hebben (Story Of The Year) of originele elementen in je muziek stoppen (zoals de synth van Underoath). In plaats daarvan zingt zanger Chris Preece een heel album vol over zijn mislukte liefdesleven. Toegegeven, in Like Changing Seasons – het beste nummer van deze verder vlakke plaat – en Trashmouth pakt dat goed uit, maar daarna is het gedaan met de pret.