Op deze dubbele OCS-uitgave wordt hij bijgestaan door Patrick Mullins op drums (vijf liedjes), elektronica (drie) en belletjes (één). In twee liedjes zingt iemand tweede stem, in één nummer doet een klarinetspeler mee, in een ander bespeelt iemand een schedel, de rest zingt en speelt Dwyer allemaal zelf, in zijn tot studio verbouwde slaapkamer. Die hij, ben je geneigd te denken, alleen verlaat om zijn behoefte te doen. Als we alle singer-songwriters in een paar categorieën onderverdelen – en dat doen we in deze OOR – dan lijkt Dwyer een klassieke Patiënt. Zo iemand voor wie muziek maken therapie is, zonder dat het lijkt te helpen. Had de dokter hem ook maar antidepressiva moeten voorschrijven in plaats van al die hallucinerende middelen. Dwyer murmelt als Syd Barrett in zijn slechtste (nou ja) dagen, tokkelt als een vooroorlogse folkie, verstopt zijn liedjes onder een deken van psychedelische effecten en beschrijft de muren van zijn kamer. Ze komen langzaam op hem af. Songs About Death & Dying luidt de subtitel van de eerste van deze twee somber stemmende cd’s, die afsluit met het miniatuurtje I Am Slow: ‘ain’t no way for me to hang my head, I am dead, I am dead / Ain’t no way for me to get up and go, I am slow, I am slow / I didn’t even bother to say goodbye.’ Hij moet zich bedacht hebben, want er komt dus nog een cd achteraan. Get Stoned luidt deze. Want dat leek Dwyer de enige oplossing. KOEN POOLMAN