Bovendien is sinds het afhaken van gitarist Ritchie Blackmore en toetsenist Jon Lord het ruwe randje er aardig af en zijn de klassieke invloeden tot een minimum gereduceerd. Met een duidelijke nadruk op de groove is Rapture Of The Deep – geproduceerd door Michael Bradford, die werkte met Madonna, Terence Trent D’Arby en Kid Rock, maar ook al betrokken was bij de vorige cd Bananas – misschien wel het meest Amerikaans klinkende album uit de Purple-historie. Dat uit zich tevens in meer aandacht voor het ‘liedje’. De zangmelodieën zijn sterker dan we de laatste jaren van Ian Gillan gewend zijn en bevatten zelfs twee bijzonder aanstekelijke koortjes: de eerste in Girls Like That, een soort Deep Purple goes Beach Boys, en een in MTV, dat in de setlijst van David Lee Roth niet zou hebben misstaan, inclusief gevoel voor humor. Hoogtepunt is evenwel de titelsong, die oosterse invloeden à la Led Zeppelin en Tea Party koppelt aan een sterke zangmelodie en Perfect Strangers-achtige sfeer. Rapture Of The Deep is zeker geen revolutionaire plaat, maar geeft Deep Purple na al die jaren toch weer een beetje extra kleur. HANS VAN DEN HEUVEL