In Better Than Art wordt grif toegegeven dat ze in hun songs steeds dezelfde akkoorden gebruiken, en in hun teksten steeds dezelfde woorden. Het verschil tussen Randy The Band en voorgaande platen zit ‘m dus niet zozeer in de muzikale keuzes, wel in de algehele benadering. Was het vroege werk (The Rest Is Silence en There’s No Way We’re Gonna Fit In) vooral gebaseerd op supersnelle Propagandhi-achtige skatepunk met vleugen ska, de meest recente platen zijn via poppy streetpunk (The Human Atom Bomb en You Can’t Keep A Good Band Down) geëvolueerd naar poppunk met een dikke laag oerinvloeden. Zo heeft Razorblade op Randy The Band exact dezelfde refreinopbouw als Misfits-hit Last Caress en doet Stefan Granberg in Evil wel heel erg zijn best om te klinken als voormalig Misfits-zanger Glenn Danzig, zij het zonder galm. Maar het zijn niet alleen Misfits-invloeden die de plaat maken. We horen ook Ramones (Promise) en zelfs Dead Kennedys (Nothing On Me). Randy The Band is hierdoor behalve een ijzersterke meezingplaat vooral ook een ode aan de punk van weleer. Een ode van hoog niveau, welteverstaan. WOUTER DIELESEN