Aan de ene kant zijn er de interviews met Liam, die alles wat hip en nieuw is met de grond gelijk maakt, ditmaal van Bloc Party (‘studentjes’) tot Kaiser Chiefs (‘slechte Blur-kopie’). Grote broer Noel mag ondertussen overal verkondigen dat het nieuwe album ‘nu echt het beste’ is sinds het legendarische debuut uit 1994. Belofte maakt schuld, roepen de critici dan natuurlijk – en niet geheel onterecht – in koor. Maar degenen die Oasis jaren geleden al hebben afgeschreven en de messen (net iets te) geestdriftig hebben geslepen, moeten we toch echt teleurstellen.

Met het zesde studioalbum lost Noel eindelijk een deel van die torenhoge schuld in, hoewel je dat – luisterend naar het drietal solide rocksongs waarmee Don’t Believe The Truth opent – nu niet meteen zou zeggen. Turn Up The Sun is donkere Black Rebel Motorcycle Club-rock & roll, Mucky Fingers een even opvallende als doorzichtige mix van Dylan en Velvet Underground en Lyla niet meer (en niet minder) dan een stuwend nummer met pakkend pubrockrefrein, dat live ongetwijfeld gaat knallen maar zeker niet tot de beste Oasis-singles behoort.

De eerste echte tekenen van herstel komen met het door Noel geschreven en gezongen The Importance Of Being Idle, waarin zowel The Kinks als The La’s doorklinken. Dan dringt ook langzaam het besef door dat Oasis misschien geen drastische koerswijzigingen heeft doorgevoerd (wie verwacht dat trouwens nog), maar wel een elementaire plaat heeft gemaakt zonder over the top-arrangementen, overdreven gitaarmuren en ellenlange outro’s.

De winst zit ‘m uiteindelijk vooral in beter songmateriaal. Met het licht bedwelmende Guess God Thinks I’m Abel heeft Liam eindelijk een voltreffer gepend, terwijl het aan Stranglers refererende Part Of The Queue of het Stone Roses-achtige Keep The Dream Alive (met groots Oasis-refrein) gewoon pure klasse ademen.

Klap op de vuurpijl is sluitstuk Let There Be Love, een vertederende pianoballad in de beste Beatles-traditie, waarop de uitzonderlijke zangkwaliteiten van Liam volledig tot z’n recht komen en broerlief voor een al even fraaie vocale aanvulling zorgt. Dat Oasis een dergelijke ‘stadionsong’ bovendien klein heeft gehouden, zegt ook nog iets over de ontwikkeling die de band blijkbaar toch heeft doorgemaakt. Beste album sinds Morning Glory. RAYMOND ROTTEVEEL