Gelukkig helpt Deerhoof een handje. The Magic is namelijk voor hun doen een ongekend lekkere plaat. De band trok zich terug in een verlaten kantoorgebouw in New Mexico en begon gewoon te spelen – in zeven dagen stond het album op de band. Het geeft The Magic een heerlijk losse vibe, waarin regelmatig memes uit de classic rock opduiken. De riff waarmee Plastic Thrills opent, klinkt alsof Keith Richards langskomt voor een thank you. Het door Ed Rodriguez gezongen That Ain’t No Life For Me ragt als het plaatselijke garagebandje dat oefent met de deuren open. Model Behaviour en Debut knipogen dan weer naar de funk. Gelukkig vormen zangeres Satomi Matsuzaki en drummer Greg Saunier nog altijd de ruggengraat van Deerhoof. Daarmee is de anarchie in de band gewaarborgd. Als Matsuzaki Japans brabbelt in The Devil In His Anarchic Surrealist Retinue of hippe koffievarianten bezingt in Kafe Mania! ben ik gelukkig. Wel moeten ze uitkijken met welluidende songs als Criminals Of The Dream of Acceptance Speech. Straks scoren ze nog een hit.