Ergens had ik het toch drukker verwacht vanavond. In een grijs verleden stond de band op Lowlands (1999) en twaalf jaar geleden nog eens in de Melkweg, maar verder vonden de heren de weg naar ons landje maar moeilijk. Vier jaar geleden speelden ze wel nog op Groezrock. Een volle tent ging compleet uit z’n dak bij al die oude hits en de show was zeer vermakelijk. Maar nu, juist nu doorbraakplaat A Place In The Sun integraal op het programma staat, laten veel oude punkrockfans het afweten.

De band lijkt het niet te deren. Zanger A. Jay Popoff vertelt ons wel tien keer dat ie het zo geweldig vindt dat we allemaal zijn komen kijken en ook de rest van de band is dankbaar dat ze nog steeds fans hebben in Europa. Het enthousiasme van de Amerikanen werkt aanstekelijk. Want ook al is het natuurlijk allemaal zo gespeeld als wat, de zaal vindt het prachtig. A Place In The Sun wordt keurig in de originele volgorde gespeeld en dus is het meezingen geblazen. Vanaf opener Four (‘Yeah, she doesn’t think we’re gonna make it’) tot de afsluitende titeltrack herbeleeft de zaal, voor het grootste gedeelte gevuld met oudere jongeren, zijn pubertijd.

De hoogtepunten zijn natuurlijk de singles. My Own Worst Enemy blijft een niet te versmaden punkrockhit, Miserable is cheesy as hell, maar o wat zingen we graag mee met z’n allen en Zip-Lock is oprecht een goed nummer. Ook voor de uitvoeringen krijgt het vijftal vanavond een dikke voldoende. Popoff is geen grootse zanger, maar een showmannetje is ie nog altijd wel. Al na één nummer gaat z’n leren jackie uit en als de band klaar is met de plaat gaat ook het hemdje uit. Want ja, als de twaalf nummers van A Place In The Sun erop zitten krijgen we nog een halve set voor onze kiezen.

En dat had nou net weer niet gehoeven. Natuurlijk, begrijpelijk dat ze ook nog wat nummers van The View From The Bottom willen spelen, hun comebackplaat uit 2012, maar als lange toegift werkt het niet zo vanavond. Sowieso is Lit natuurlijk geen heel goede band, laten we eerlijk zijn. Het is allemaal net iets te Amerikaans-classic-rock-Bryan-Adams-voor-stoere-mannen. En dat ze hun grootste hit die niet op A Place In The Sun staat (Over My Head) niet spelen is een gemiste kans. Zo gaat de show een beetje als een nachtkaars uit, maar verder deed Lit wat er van ze verwacht werd: een avondje jeugdsentiment brengen. Ik heb geen stem meer over.

Fotografie: Tim van Veen

Gezien: 10 mei, Tivoli De Helling, Utrecht