Behalve de meest fascinerende is Dry Cleaning misschien ook wel de meest raadselachtige Britse postpunkband van het moment. Vooral live openbaart zich dat: een ‘zangeres’ die dingen ziet die wij niet zien, begeleid door een band die dingen hoort die wij niet horen. Florence Shaw lijkt – ogen wijd opengesperd – voortdurend in een geheel eigen biosfeer te verkeren, die ze becommentarieert in wonderlijke, soms dadaïstische zinnen. Gesproken zinnen, let wel, want aan zingen doet ze niet.
De drie muzikanten doen hun werk in wéér een andere bubbel: een voor ons onhoorbaar universum waarin ze gewoon een échte zangeres hebben, die aan melodieën, coupletten en refreinen doet. Alles aan hun muziek – akkoordenwisselingen, modulaties, breaks – wijst daarop. Waarbij gitarist Tom Dowse overigens een geheel eigen rol heeft: die van de figuratief spelende improvisator, die waarschijnlijk wéér andere dingen hoort en voelt dan alle anderen. We zeiden het al: fascinerende maar raadselachtige band. Neem alleen al Anna Calls From The Arctic, single en openingssong van dit tweede album: klepperend ritme, dubby baslijn en dan het eerste couplet. ‘Flies going crazy / Wriggling and flipping / Emporio Armani builder / I see shit everywhere / Hustling / Deal making on the train / Anna calls from the Arctic.’ In het daaropvolgende Kwenchy Kups (een Brits drinkpakjesmerk) gaat het al snel over otters, waterrupsen, rugtassen, T-shirts en broeken. Dit alles begeleid door jangly indiepop (denk The Smiths en early R.E.M.). Dat werk.
Dry Cleaning laat zich niet vangen, nergens. Op momenten dat je in de teksten van Shaw diepe filosofieën meent te bespeuren, blijken ze toch weer over hoogst alledaagse zaken te gaan. En andersom. De muziek past soms in bestaande hokjes – postpunk, indiepop, iets krautrock-achtigs – en net zo vaak niet. Maar altijd lijkt die muziek een volstrekt eigen verhaal te vertellen, vol zijwegen en tussenstops, met als beste voorbeelden Stumpwork, No Decent Shoes For Rain en het korte en felle Don’t Press Me (‘Don’t touch my gaming mouse, you rat’), waarin weerbarstige gitaarpatronen à la Protomartyr de boel net zo hard opzwepen als verstoren. Tegen het eind krijgt het experiment de ruimte, als het huppelende Conservative Hell halverwege wordt stilgelegd en zich verder ontwikkelt als soundscape, en het zeven minuten durende Liberty Log in een stuwende jam ontaardt, steeds luider en intenser. Terwijl Shaw natuurlijk ijzig kalm blijft. Hadden we al gezegd dat dit een fascinerende maar raadselachtige band is?
Neem nu een halfjaarabonnement (€34) op OOR en ontvang ‘Stumpwork’ van Dry Cleaning gratis op vinyl! Als je een jaarabonnement (€66,95) neemt kun je twee platen uitkiezen. Kijk hier voor het aanbod.
