Als je in je perspraatje Ed Sheeran dist, heb je bij mij al punten gescoord voordat ik de muziek hoorde. Katy Kirby doet het in haar toelichting op Blue Raspberry, de titelsong van haar tweede plaat. Ze schreef een ‘dansbaar, halfzoet liefdesliedje over het zoeken naar verbinding als het voelt alsof de chaos waarschijnlijk nooit zal stoppen’ en vroeg haar band het te spelen alsof het van Ed Sheeran was. ‘De band weigerde.’ Geestig.

En gelukkig maar. Kirby, geboren in Texas, heeft geen mainstreampop-trucage nodig om indruk te maken. Ze heeft een prachtige stem, die doet denken aan Waxahatchee, Julie Byrne, Angel Olsen en – nog een argument waarom ze Ed Sheeran-taferelen niet nodig heeft – Dido. Ook de muzikale omlijsting zit in die hoek. Een beetje rock, een beetje country, een beetje orkestraal, maar vooral volledig aangepast aan wat de song nodig heeft. Prachtige teksten schrijven kan ze ook. In de perfecte opener Redemption Arc vergelijkt Kirby een geliefde die het goed met haar probeert te maken met iemand die – à la Noach – een ark bouwt. ‘You’re doing the work now / You’re trying so hard / This one goes out to your redemption arc.’ Hoe de strijkers aanzwellen tijdens het refrein: kippenvel. Maar zo had ik iedere song als voorbeeld kunnen nemen van hoe fijn dit album is.