Hoogtepunten zijn het ontspannen STYGGO, met Courtney Taylor-Taylors kenmerkende, lijzige zang en een even simpele als doeltreffende slaggitaar, het stuwende Pope Reverend Jim, het rockende You Are Killing Me en het dromerige Catcher In The Rye. Stuk voor stuk liedjes die een even relaxed als speels karakter hebben, een van de handelsmerken van de groep uit Portland. Dat gezegd hebbende: veel van de nummers liggen prettig in het gehoor maar ontstijgen de middelmaat niet. Dat is meer dan jammer, gezien de kwaliteit van deze band die al meer dan twintig jaar bestaat. Zeker als het met 34 minuten het kortste album is dat ze ooit hebben gemaakt. Ironie en een bovengemiddeld tongue-in-cheek-gehalte zijn de band eigen, maar het klinkt er deze keer naar alsof ze zichzelf te weinig serieus hebben genomen. Distortland is geen onaardige plaat, maar het overheersende gevoel is dat er met wat extra toewijding meer in had gezeten.