Wie van Weyes Blood, The Weather Station en Aoife Nessa Francis houdt, moet eens luisteren naar Gentlewoman, het debuut van M. Lucky. Marcia Savelkoul, zoals ze in het echt heet, komt uit Amsterdam en maakt ‘poëtische popsongs’ waarin ze ‘romantiek probeert te vinden in de alledaagse werkelijkheid’. Zo leest de treffende omschrijving in de bijbehorende promotiemail.
Maar Savelkoul doet méér dan alleen muzikale poëzie bedrijven. Haar Gentlewoman is een prachtig geproduceerde popplaat en de Amsterdamse heeft een mooie, heldere, pure zangstem met flink wat bereik, vergelijkbaar met die van alledrie de bovengenoemde bakens van de indiepop en -folk. Savelkoul begeeft zich in dezelfde stijlen. De titeltrack is licht psychedelisch, in Walkhoff Women beginnen we met een eenzaam pianootje, maar eindigen we met magistrale strijkers en blazers. In de climax van het heerlijk geschreven No Crumbs In Bed (‘I promise you: no crumbs in bed / I’ll go out less; candles and wine instead’) laat Savelkoul haar stem over denkbeeldige wenteltraptreden gebouwd van aangeslagen pianotoetsen rennen, omhoog en omlaag, zoals Natalie Mering van Weyes Blood dat ook zo mooi kan. Gentlewoman is, met afstand, de mooiste plaat van Nederlandse bodem die ik dit jaar hoorde.
