De punkrock van die band heeft hij met El Pino & The Volunteers achter zich gelaten en ingeruild voor een ingetogen en warme sound, waar je als snel labels als country noir, countryrock of alt.country op kan plakken. Collega Geert Henderickx trok in zijn recensie van Cougar, de EP die aan dit debuut voorafging, al vergelijkingen met Steve Earle, Calexico, Wilco, Blue Mountain, The Sadies, Buck Owens en zelfs Daryll-Ann en The Nits op de Americana-toer. Daar zou ik graag Ryan Adams aan toe willen voegen. Nogal een ommekeer na Pino’s vorige band dus, met dank aan een uitwisselingsproject dat hem naar Vancouver bracht. En dat kunnen we, luisterend naar Molten City, alleen maar toejuichen. De twaalf songs zijn stuk voor stuk bijzonder smaakvol en rijk georkestreerd (met ruimte voor mandoline, mondharmonica, accordeon, dobro, banjo en lapsteel) en het is opvallend hoe warm en subtiel Pino’s stem uit de verf komt. De liedjes klinken zo ambachtelijk dat je hier en daar de houtkrullen nog kunt horen. Lekker, zo met de herfst op komst, met een kop thee en goed boek binnen handbereik. JASPER VAN VUGT