Sowieso gaat No One Can Ever Know gebukt onder een puntiger en zakelijker aanpak dan z’n – qua emoties en intensiteit – alle kanten op schietende voorgangers. Meer pop dan drama. Waarbij de groep meteen opvallend vaak Editors-trekjes krijgt, niet in het minst door het hoge Tom Smith-gehalte in Grahams stem. Wat helaas níet veranderd is, is het vermogen om alle knallers (Dead City, Sick, Don’t Move) aan het begin van de plaat te zetten en het heilige vuur vervolgens langzaam te laten uitdoven, met het in kleverige eighties-synths gedoopte Another Bed als definitieve afknapper. Als dat nog maar goed komt. ERIK VAN DEN BERG