Man, wat heb ik een hekel gehad aan de muziek van Caro Emerald. Aan die neppe rumba en exotica, en helemaal aan het bijbehorende personage dat Caroline van der Leeuw speelde: dat van een Hollandse kokkin die al haar ingrediënten uit het buitenland haalt en er stamppot mee maakt, omdat Henk en Ingrid het anders niet lusten. Het is dan ook niet zo vreemd dat de liedjes van Caro Emerald vaak werden gedraaid op VVD-partijcongressen. Geld, uiterlijk vertoon en succes zijn bij beiden belangrijker dan inhoud en betekenis.
Enfin, ook Caroline van der Leeuw won niettemin de meeste stemmen met haar act. Haar succes in het buitenland bracht zelfs een debat over cultuursubsidies op gang. Wellicht hoopt Van der Leeuw met The Jordan, haar nieuwste project, in aanmerking te komen voor een financiële ondersteuning die beginnende artiesten krijgen. Een andere reden voor deze tweede stap in haar carrière kan ik in ieder geval niet bedenken. Nowhere Near The Sky is een popplaat zonder persoonlijkheid, volledig gericht op nieuw internationaal succes. In twaalf productioneel dichtgetimmerde elektronische nummers vol clichérefreinen doet Van der Leeuw waar ze goed in is; het pikken van (ditmaal de vocale) stijlen van internationale acts – we herkennen Lana Del Rey, Weyes Blood en Bat For Lashes – om daar iets van te maken dat onecht aanvoelt.
