Dat ik Jason Isbells album Southeastern (2013) voor het eerst hoorde, herinner ik me als de dag van gisteren. Deze Amerikaan schrijft ontiegelijk treffende songs over ontzettend zware onderwerpen in het leven. Elephant, een liedje over een vriendin die kanker heeft, bereikte mij op de dag dat ik hoorde dat mijn moeder kanker had.

Het is een eerlijke beschrijving van de lijdensweg die sommige mensen doormaken wanneer zoiets gebeurt. Er was niets romantisch aan de totale aftakeling van mijn moeder en er is niets romantisch aan Elephant. In de laatste jaren hebben Isbell en zijn begeleidingsband The 400 Unit meerdere sterke platen gemaakt, maar zo ongelooflijk goed als op Southeastern is het eigenlijk niet meer geworden. Met Weathervanes is er eindelijk weer een plaat waarop songs met grote slagkracht staan. Opener Death Wish is er een van. ‘Did you ever love a woman with a death wish?’ vraagt Isbell met die doodserieuze stem van ‘m. En in enkele treffende zinnen schetst hij vervolgens een pijnlijk beeld van een vriendin die in een zware depressie zit. ‘You know she’s not bluffing, ‘cause you feel it in your bones.’ Death Wish zet de toon van de hele plaat. Van de met prachtige countryviool versierde rocktrack King Of Oklahoma, over een drugsverslaving, tot het traditioneel folky Cast Iron Skillet, waarin Isbell weer eens diep in de gedeelde trauma’s van een deprimerend dorpje graaft. Dit zijn songs met impact.