Glibberen, glijden en langs de snackhoek rijden: we zijn het muziekjaar begonnen in Groningen, waar de Europese muziekindustrie zich traditiegetrouw verzamelde voor showcasefestival ESNS. Voor aanvang hadden we weleens meer must-sees aangekruist, eerlijk gezegd, niet in de laatste plaats door het stevig geslonken aantal Britse buzzbands op het programma, maar zet alle hoogtepunten onder elkaar en we hebben er weer vijftien nieuwe favorieten bij. Wie gaan in 2024 en de komende jaren het livecircuit betoveren? Houd deze namen in de gaten.
Openingsfoto Dimitri Hakke
English Teacher
Foto Dimitri Hakke
Maas (vr 20:10 uur), uit Engeland | De drummer valt bijna van z’n kruk als zijn drumstok de snaredrum raakt, en met diezelfde vaart blaast indierockband English Teacher ook de zaal in Maas omver. Stuwende syncopische ritmes, tempowisselingen van traag naar turbo en weer terug, en zangeres Lily Fontaine die bijna nonchalant over elke golf van geweld heen glijdt. Niet alleen is de liveshow genoeg om verliefd te raken, liedjes als Nearly Daffodils zijn zoet genoeg om te blijven kleven door de meeslepende melodieën, scherpe teksten en spannende progressies. Een traditionele bandopstelling met sobere instrumenten die, los van de gebruikelijke pedaaleffecten, trouw blijven aan hun kerngeluid. Er wordt dus niet gepoogd het wiel opnieuw uit te vinden, wat het des te indrukwekkender maakt dat English Teacher zo opvalt tussen een wervelvind van indierockbandjes. BAS DISCO
Picture Parlour
Foto Ben Houdijk
Maas (wo 20.10 uur), uit Engeland | Rond Picture Parlour hing vooraf al wat van de gebruikelijke ‘Eurosonic-buzz’. De band rond Katherine Parlour heeft pas twee singles uit, maar ook de rest van de set is overtuigend. Parlour is de blikvanger van de band met een diepe stem die ergens doet denken aan Alex Turner, ook omdat de zanglijntjes van de band wel wat gelijkenissen kennen met Arctic Monkeys – maar daar houden de verbanden wel op. Picture Parlour is cool en eigen, ook in die klassiek ogende kledingstijl. Het heeft de allure van glamrock, maar niet per se de songstructuren. Catchy is de band zeker niet te noemen, de nummers hebben niet echt iets van een refrein of hoek waardoor de songs an sich niet echt beklijven. De performance overall doet dat zeker wel en zou zomaar eens een festival als Best Kept Secret kunnen overtuigen om ze te boeken. Motel Mozaique had dat al gedaan dus zien we ze sowieso terug in april. JEROEN STURING
CMAT
Foto Ben Houdijk
Stadsschouwburg (wo 22.10 uur), uit Ierland | De grootste ster zijn op een festival vol niet-zo-grote-sterren is niet moeilijk, maar je moet het nog wel even waarmaken. Geen probleem voor Ciara Mary-Alice Thompson, een wandelend uitroepteken dat haar populariteit op de Britse eilanden pijlsnel ziet groeien en ook in Groningen zorgt voor een giga rij bij de Stadsschouwburg – tien minuten na aanvang staan er nog honderden mensen wolkjes te blazen op de Turfsingel. De countrypop van CMAT is van het belegen soort, maar ze heeft een fijne indie touch, een weelderige kopstem a la Kate Bush en een persoonlijkheid waarmee je elke festivalweide kan vullen. Goed voor een big smile en publieksparticipatie tot de achterste rij. Een Amerikaanse ster, maar dan uit Ierland, dus niet bang zichzelf voor paal te zetten en gezegend met een rauw randje. Zo zien we onze popsterren graag. THOMAS SNOEIJS
Meltheads
Foto Ben Houdijk
Maas (wo 21.30 uur), uit België | Meltheads is weliswaar een band uit Antwerpen, maar er is maar weinig wat daar aan doet herinneren. Als een hogesnelheidstrein dendert deze band over je heen, met een overtuiging en uitstraling van de Iggy uit lang vervlogen tijden. Het is energiek, het is gruizig, het is donker, het is hard, het is strak. Dit optreden van Meltheads heeft heel veel, met een eervolle vermelding aan de ouderwetse rode telefoon voor het intro van hoogtepunt White Lies. Het is jammer dat de show niet helemaal ontbrandt, maar dat is de band niet echt aan te rekenen. In een kolkende Vera buiten Eurosonic om was hier vanaf minuut één een moshpit te zien geweest, dat zit er met het doorgaans duffe delegatespubliek van Eurosonic niet in. JEROEN STURING
Lambrini Girls
Foto SE7EN
Maas (do 01:30 uur), uit Engeland | Zangeres/gitarist Phoebe Lunny en bassist Lilly Macieira maken muziek waarbij alles moet scheuren: kleding, gitaarversterkers en stembanden. De explosieve meta-punk van de dames uit Brighton – die we afgelopen jaar al vaak ondergingen op de zomerfestivals – keert zich naar binnen toe, een dikke middelvinger met afgekloven nagellak naar een punkscene die volgens hen geen ruimte biedt voor de queer-gemeenschap. Geen poëtische enigma’s, de boodschap is duidelijk: ‘SHUT YOUR STUPID FUCKING MOUTH!’ Terwijl de Misfits-achtige riffs tegen je oren klappen, besef je al gauw dat Lambrini Girls dezelfde intensiteit zouden leveren voor een lege zaal, of, nog beter, een zaal die tegen ze is. Dat is nu echter niet het geval want er wordt gebeukt, geschreeuwd, en zó hard geheadbangd dat de massagesalons morgen zullen vollopen. BAS DISCO
Porcelain id
Foto Dimitri Hakke
Grand Theatre (do 20.10 uur), uit België | De Antwerpse singer-songwriter Porcelain id had eigenlijk maar één welgeschoten foto (van Ilja Keizer) nodig om onze interesse te wekken – en toen hadden we nog geen noot muziek gehoord. Sommige artiesten hebben het gewoon; de kop, de stijl, een uitstraling die schreeuwt: luister naar mij. Dat blijft ook op het podium stevig overeind, blijkt in de bovenzaal van Grand Theatre. Hubert Tuyishime danst tussen drie bandleden in, twijfelend tussen klassiek ballet en Little Richard. De songs dienen zich niet altijd meteen aan, maar ontstaan langzaam in een borrelend indiesfeertje, zoals dat ook bij Destroyer of King Krule gaat. Wild Beasts is ook een passende referentie, met name door de stem, die vanuit de diepste octavenkelder zomaar een in kopstem kan overgaan. Een stem waar je naar blijft luisteren – en die we nog vaak gaan horen. THOMAS SNOEIJS
Hiqpy
Foto Denise Jansen
Oosterpoort (za 16.55 uur), uit Nederland | Het genre shoegaze is vernoemd naar gitaristen die voortdurend naar hun effectpedalen loeren. Zo zien we Abir Hamam ook regelmatig de ogen naar beneden richten, wat knopjes indrukken met haar bordeauxrode laarzen, waarna ze de microfoon bij het nekvel pakt en stoïcijns het publiek inkijkt. Natuurlijk, een explosie van effecten, fuzzy gitaren die verzuipen in galm, de welbekende wall of sound zoals Kevin Shields het ooit voor ogen zag, maar Hiqpy maakt de vocalen niet onderschikt, zoals vaak gebeurt in het genre. Het Amsterdamse viertal maakt een weloverwogen intrede in de muziekwereld met nog alleen maar twee live-video’s op eigen YouTube-kanaal en (nog) geen studio-opnames op streamingplatforms, maar de liveshow staat als een huis en dat doet vermoeden dat Hiqpy hoge ogen gooit voor een glansrijke toekomst. BAS DISCO
Yuné Pinku
Foto SE7EN
Grand Theatre (do 23:30 uur), uit Engeland | Je staat in de rij voor een club, wrijft je handen tegen elkaar om jezelf op te warmen en hoort de kickdrum al door de muren bonken. Je voelt opwinding, benauwing, of iets daartussenin. De muziek van de Iers-Maleise Yuné Pinku speelt in op deze rusteloosheid van het nachtleven, elektronische muziek verwant aan techno en garage, met stroperige zang die achterovervalt in sfeerrijke soundscapes. Soms staat ze minutenlang voorovergebogen, bezig met het draaien aan knoppen om het ceremoniële geweld te sturen. Daarna stapt ze naar voren om haar eigen arrangement te voorzien van zang terwijl haar gezicht verdwijnt in het witte podiumlicht. Je vraagt je af of ze niet gezien wil worden of je juist uitnodigt om beter te kijken, een typerend contrast dat haar performance zo aanlokkelijk maakt. BAS DISCO
Arny Margret
Foto Ben Houdijk
Stadsschouwburg (do 21.00 uur), uit IJsland | Dat Eurosonic is soms maar een vreemd festival. Een jonge vrouw uit IJsland met een bril en een gitaar komt (in haar eentje) naar Nederland, staat pardoes op het mooiste podium van het festival en heeft na een ultrakorte soundcheck te maken met Groningers en muziekprofessionals die toch heel wat met elkaar door te nemen hebben en het mooie theater daar wel een geschikt decor voor vinden. Arny Margret staart na een paar liedjes wat verlegen naar beneden: ‘I don’t talk too much but it’s nice to be here’, waarna ze pardoes een verkeerd intro in zet en weer opnieuw begint. Een schoonheidsfoutje. Want schoon zijn de folkliedjes van deze IJslandse wel. Haar stem is kraakhelder, en warm, denk qua songs aan Lisa Hannigan en Daughter. En het mag dan even duren, uiteindelijk krijgt deze verlegen IJslandse de praatgrage Stadsschouwburg muisstil. JEROEN STURING
Fat Dog
Foto Siese Veenstra
Vera (do 23.30 uur), uit Engeland | ‘Wat hebben we net gezien?’ klinkt het na het optreden van Fat Dog in de garderobe van Vera. ‘Geen idee, maar het was wel vet’, luidt het antwoord. Eh ja, hoe zullen we Fat Dog eens duiden? Het is Brits, electro-punk-achtig, energiek. De single en afsluiter King Of The Slugs vat het aardig samen. Het is lijp. Met schijtlollige dansjes gevolg door lompe beukende passages, ska beats, een saxofoon, een blaffende zanger, een toetsenist met Pietje Bell-uitstraling en ergens nog een hondenmasker tussendoor. Fat Dog is een heerlijke koortsdroom die we even moeten laten bezinken, maar wel eentje die we, geloven we, graag nog eens willen beleven. Trippy visuals zoals in de videoclip van de genoemde single zou hun live-optreden naar een volgend Best Kept Secret-waardig niveau kunnen trekken. JEROEN STURING
ML
Maas (wo 19.30 uur), uit België | Echt revolutionair is het niet wat de Brusselse Maria-Laetitia Mattern, brengt samen met haar drummer en gitarist, maar dat hoeft ook niet altijd. De zon breekt door in het Franstalige oeuvre van de zangeres. Denk aan Christine And The Queens, maar dan poppy-er en uitermate dansbaar. Haar catchy liedjes doen sterk verlangen naar het moment in de auto aan het begin van de zomervakantie waarin het signaal van je gebruikelijke radiostation is weggevallen en je wisselt tussen het Franstalige aanbod, je hoort een lekker popliedje in een vreemde taal en je vakantie is begonnen. Wel een puntje van kritiek: het is te hopen dat ML snel groeit en wat extra bandleden mee kan nemen, want hele partijen op band zetten is wel heel goedkoop. JEROEN STURING
Sekou
Foto Niels Knelis
Forum (wo 20.10 uur), uit Engeland | Met Hawaiiaanse hangmatten als stembanden resoneert de warme klank van Sekou’s diepe stem door de Rabozaal in het Forum. Het volwassen keelgeluid zorgt ervoor dat hij zich al vroeg bij de grote spelers mag voegen – zo is de 19-jarige zanger de jongst genomineerde uit de geschiedenis van de gerenomeerde Britse Rising Star Award (voorheen Critics’ Choice Award). Een grootse stem en grootse dromen dus. Van zomerse soul tot peinzende pianopop, Sekou past duidelijk in de categorie Lewis Capaldi, met een stem die het beste tot zijn recht komt als hij de ruimte krijgt om door te klinken. Waar het nog zoeken is naar dé hit, is zijn instrument veelbelovend, en met de steun van de juiste producers en schrijvers, kan een commerciële doorbraak om de hoek liggen. BAS DISCO
BLUAI
Foto Niels Knelis
Lutherse Kerk (wo 21.30 uur), uit België | Een gitaarslide klimt op tegen een hangende bastoon, een zangstem zo ingetogen dat ze bijna neuriet, en schouders die heen en weer zwaaien alsof de Lutherse Kerk op water staat. Als je je oren bedekt en je ogen samenknijpt, denk je Boygenius waar te nemen. Stel je je zintuigen weer scherp, dan ervaar je de dommelige dreampop van BLUAI met verhalen over rondrijden in oude roestblikken en de verlammende effecten van hartenzeer. Het Belgische trio neemt in haar vaderland de ene na de andere prijs in ontvangst en heeft de zinnen gezet op overzees succes. Niet zo vreemd, met dat Amerikaanse geluid, en als ze op toekomstige platen íets meer onontgonnen terrein verkennen, hebben ze genoeg talent in huis om een blijvende festivalact te worden. BAS DISCO
Library Card
Oosterpoort (za 20.00 uur), uit Nederland | De Marathonzaal waar onder andere Library Card staat is elke Noorderslag weer een bijzondere. Een groot deel van de zaal staat achter een pilaar en ziet vrijwel niets, het andere deel ziet alleen de kruinen van de band die het lage plafond bijna raken. En het is er bloedheet. Dit soort observaties zouden zo in een nummer van Library Card passen. Lot van Teylingen bespreekt (want zingen is het niet echt), bijvoorbeeld een droom over een lange rit langs zonnebloemen in vuige postpunknummers met scheurende gitaren. De simpel ogende observaties in de liedjes van Library Card staan wel degelijk voor iets groters. Van Teylingen brengt alles op een subtiele manier, maar het vuur in de schreeuw van bijvoorbeeld Well, Actually verraadt veel woede. Vet optreden en een vette vocalist – veel meer hebben we niet gezien. JEROEN STURING
Kay Slice
Foto Siese Veenstra
Oosterpoort (za 20.45 uur), uit Nederland | Een lesje Afrodance, een saxofoonsolo, een xylofoon, rappen, zingen en spoken word. De multi-getalenteerde Kay Slice fungeert als het knooppunt van zijn ontzettend getalenteerde band die, bewegend tussen hiphop, soul en Afro-fusion, de gevoelstemperatuur doet stijgen naar tropische klimaten. Terwijl bassist en drummer een fundering leggen waar je een wolkenkrabber op kunt bouwen, organiseert Kay Slice een feestje in de bovenste verdieping, zo dicht mogelijk bij de zon. ‘If you can’t see colors, don’t do laundry’, leest hij voor uit zijn schrift, een ludieke zin die de speelsheid vangt waarmee hij sociaal-maatschappelijke problemen aanvliegt. Op plaat klinkt hij al reusachtig, maar als festivals hem een podium blijven geven, zal Kay Slice met gemak een veel groter publiek in beweging kunnen krijgen. BAS DISCO
Gezien: 17 t/m 20 januari 2024 in Groningen
