Ahh King Gizzard-fans, stelletje fijne idioten. In één liedje een circlepit starten, roeiend op de grond zitten met een man of honderd, spontaan ‘heee-hooo’ scanderen en afsluiten met een ziendende moshpit. Op een festivalterrein vol uitgelaten mensen zijn zij de allergekste. Of het Australische pretgezelschap nu in een garagerock-, krautrock- of metalstemming is: het wordt altijd totale mayhem voor het podium.
Fotografie Arend Jan Hermsen
Vandaag is setlistbingo gevallen op ‘heavy metal’, geheel in lijn met het laatste album PetroDRagonic Apocalypse (2023). Trashen geblazen dus, als Metallica in zijn jongste jaren. Al is frontman Stu Mackenzie niet bepaald een geloofwaardige metalhead in zijn tuinbroekje met korte pijpen. Eerder Dennis De Mennis dan James Hetfield. Hier staat geen metalband, hier staat King Gizzard & The Lizzard Wizard dat metal ‘doet’, gespeeld met de tong uit de mond en alle fuzzpedalen stevig ingedrukt.
Er komt weinig voorbij dat ouder is dan anderhalf jaar – een track als This Thing (april 2019) geldt in de ‘Gizzverse’ sowieso al als oudje – maar het publiek onthaalt elke riff alsof Master Of Puppets wordt ingezet. Mensen stuiteren in het rond, rennen hink-stap-springend de moshpit in, smakken derhalve meteen tegen de grond en stuiteren crowdsurfend over hoofden alsof er een springkussen is neergelegd. Je kan niet eens even je verloren schoen aantrekken zonder dat iemand in je nek duikt.
Ondertussen lijkt de retestrakke groove-machine op het podium amper door te hebben wat er in de zaal gebeurt. Waar veel acts deze Lowlands de helft van hun set bezig lijken met het opjutten van het publiek (‘Laat die handen zien!’, ‘Open de moshpit!’), hoeft King Gizzard helemaal niets te doen om hetzelfde te bereiken. Inside jokes en ironische opmerkingen maken doen ze vooral. ‘It’s a thankless job’, verzucht Stu tegen zijn bandmaten, na alweer een uitzinnige reactie uit de zaal.
Een unieke band is het. Met een uniek publiek dat de rituelen rondom een King Gizzard-show feilloos aanvoelt en begrijpt. En dan boeit het niet of Stu Mackenzie, Ambrose Kenny-Smith of Joey Walker de leadvocalen op zich neemt. Of dat er metalriffs of tropicalia-ritmes klinken. Of dat het einde der tijden wordt aangekondigd (zoals in veel van de nieuwe, dystopische tracks) of lol wordt getrapt. Aan het eind van het tien minuten durende epos Magma lopen honderden mensen compleet verwilderd en blij de tent weer uit. Exit de Gizzversie, hup de Lowlandsnacht in.
Gezien: Lowlands 2023, 19 augustus (21.30 uur) in de Bravo. Lees hier al onze verslagen van Lowlands 2023.
