De jubelende zin ‘we mogen weer’ is onderhand al te vaak gebruikt, maar voor Julien Baker nog wel toepasselijk. In 2017, rondom de release van haar tweede album Turn Out The Lights, speelde Baker in EKKO haar eerste headlineshow in Nederland. Na een aantal jaar mag ze eindelijk weer de oceaan over en staat de Amerikaanse singer-songwriter in TivoliVredenburg. Luisterend naar haar derde album Little Oblivions (2021), verwachten we een avond vol tranentrekkers. Niets blijkt minder waar.
Fotografie Willem Schalekamp
Na de (gevoelsmatig) honderd roltrappen van TivoliVredenburg te hebben beklommen, sta je dan eindelijk in de intieme Pandorazaal. Het publiek is een bijzondere mix deze vrijdagavond. Aan de randen van de zaal staan heren rond de vijftig met een b&b (baardje en buikje), in het midden een mix van jonge meiden op afgetrapte All Stars en een sporadische ‘gevoelige jongen’.
Er stapt een minuscuul meisje het podium op; armen vol tattoos en haar dat eventueel wel gewassen had mogen worden. Geen glitter, geen glamour, gewoon een zwarte broek en een oversized zwart T-shirt. Julien Baker herself. Samen met haar band die zo uit de jaren tachtig lijkt gerukt. De show gaat gelijk van start met de openingstrack van Little Oblivions: Hardline. Gejuich in de zaal, maar het had enthousiaster gekund. Zijn we nu alweer verwend geraakt?
Na een stuk of drie liedjes richt Baker zich tot haar publiek, enorm onzeker. ‘Ik hou niet zo van praten, maar ik moet echt even mijn gitaar stemmen. Sorry voor mijn ongemakkelijke banter‘, zegt de zangeres. Vervolgens knalt ze los met het volgende nummer, alsof ze zich enkele momenten daarvoor niet ongemakkelijk voelde. Dat er zo veel geluid uit zo’n piepklein vrouwtje komt (even googelen: Baker is 1 meter en 52 centimeter hoog) is prachtig om te zien. Met haar gitaar met regenboogvlagband in de hand, headbangt ze het podium over, terwijl je niet meteen denkt aan headbangen als je naar haar albums luistert. Haar vocalen klinken vrijwel exact hetzelfde als op haar platen – geen autotune voor deze dame.
Na weer een paar nummers blijkt een effectenpedaal kapot, resulterend in nog meer ongemakkelijke conversaties met het publiek. ‘Ik ben wel oprecht heel blij en dankbaar dat ik voor jullie mag spelen hoor. Ik functioneer gewoon niet goed onder stress. Ook niet handig voor mijn beroep trouwens. Ik heb gewoon de wiggle worms‘, zucht Baker. Dat ze zenuwachtig is, is goed te merken tijdens haar geforceerde interactie met haar publiek, maar absoluut niet aan haar performance. Na het kapotte effectenpedaal maar uitgezet te hebben, schakelt Baker over op akoestisch, en dat is wanneer we haar pas écht te zien krijgen.
Een intieme en kwetsbare performance zorgt er éindelijk voor dat het publiek gaat meezingen met de melancholische liedjes die Baker uit haar gitaar tovert. Hoewel ook dit niet vlekkeloos gaat: er gaat iets fout met een looppedaal. Baker lacht het ongemakkelijk weg. ‘Willen jullie echt dat ik halverwege het nummer weer begin? Oké dan, maar dan moeten jullie wel meezingen, anders vind ik het eng.’ Zo gezegd, zo gedaan. Daarna wisselt Baker haar gitaar in voor een keyboard, waarop ze zo prachtig speelt dat ze er een beer van een vent mee aan het huilen kan krijgen.
Na de akoestische tederheid is het weer tijd om te knallen, en het publiek gaat deze keer enthousiast mee zodra Baker en haar band Faith Healer beginnen te spelen. Na een ‘fake last song’, zoals de zangeres het droog omschrijft, verdwijnt ze even van het podium. Ze vind het wel zo eerlijk om haar publiek even te laten weten dat ze nog terugkomen voor twee extra liedjes, en ‘als je parkeermeter afloopt, hoef je niet per se te blijven’. Vervolgens breit ze een prachtig einde aan de show, waarna ze met een bescheiden knikje het podium verlaat.
De hele avond voelt als iemand langzaam in vertrouwen nemen en leuk gaan vinden. Een soort nieuwe vriendschap. Baker’s onzekerheid is erg aanwezig maar totaal niet nodig. Zijzelf ziet misschien een performer met gebreken, haar publiek ziet een lieve en timide vrouw met een krachtige stem die gewoon een beetje zenuwachtig is. We zijn geen verwend publiek, we moeten er gewoon weer even inkomen.
Gezien: 15 april 2022 in TivoliVredenburg, Utrecht
