‘We’re gonna play some free jazz’, zegt Cedric Bixler Zavala terwijl zijn band de instrumenten oppakt. ‘Yeeaah free-jazz.’ Hij bedoelt het lollig, maar op dat moment twijfelen we vanuit het publiek nog tussen lachen of huilen. Want wat moet je na elf jaar (podium)afwezigheid van The Mars Volta verwachten? Een akoestische set vanaf de kruk had gezien de bedeesde comebackplaat óók zomaar gekund. Dat wordt het niet, blijk al snel. Het wordt intens. Het wordt verbluffend. Als vanouds – en nog iets meer.
Fotografie Anne-Marie van Rijn
Hoor die openingsriff van Roulette Dares (The Haunt Of) maar eens, die meteen van alles losmaakt bij de – vooral – gerijpte millennials voor het podium. Nostalgie ja. Puberpijntjes ook. Op de fiets naar school meeschreeuwen: ‘Exoskeletal junction at the railroad delayed!!’ En nu opnieuw, maar dan in een tent onder aanmoediging van zanger Cedric die zijn microfoon veelvuldig op het publiek richt. Wat een opening. Gitarist en creatief brein Omar Rodríguez-López stuift op links over het podium met kenmerkend gedribbel, ondanks dat niet hij maar de zanger steeds meer op Diego Maradona is gaan lijken (hij meer op Santana). Aha, het wordt dus zo’n show!
Het zou ook niet anders moeten zijn. Met de progrock-epossen De-Loused In The Comatorium (2003) en Frances The Mute (2005) legde The Mars Volta de lat zo hoog dat ze er zelf nooit meer overheen konden springen, alle lenige podium-acrobatiek ten spijt. Op één nummer na – Graveyard Love van de nieuwe plaat – bestrijkt de setlist louter werk van die eerste twee albums. Zes nummers in totaal, want deze band neemt de tijd om zijn trips te bouwen. Met een meer jazzy ondertoon dan vroeger dankzij de Argentijnse jazzcat Leo Genovese op toetsen en de stevig meppende Linda-Philomène Tsoungui, die vooral opereerde in de Duitse hiphopscene, op drums.
Het is bijna niet te doen hoe fantastisch deze incarnatie het stof van The Mars Volta – en uit onze oren – blaast. Zie de manier waarop Drunkship Of Lanterns na een hoop psychedelisch gekloot weer inkickt: whoaaaa. Of hoe L’Via L’Viaquez links afslaat tijdens een bedwelmende free jazz-sessie (ha, dus toch!) en dan toch weer de verharde wegen vindt: wow. ‘Nu is een mooie tijd om je paddenstoelen of acid te consumeren’, adviseert Cedric met het oog op de hieropvolgende van show Aphex Twin. Tien minuten later citeert hij Can tijdens Cicatriz ESP (‘Hey you / You’re losing, you’re losing your vitamin C’) en begint ons brein al te smelten.
Ja, The Mars Volta speelt een pure nostalgieshow. En nee, dat is artistiek gezien niet de meest spannende keuze. Maar anders dan zoveel acts – *gaap* Interpol *gaap* – voelt het geen moment als uitbuiting van oude verdiensten. Daar is de huidige band te verpletterend goed voor. Daar is het materiaal van die eerste platen ook te tijdloos voor. Vraag het maar aan die zinderende tent vol gebalde vuisten. Of aan de elleboog van onze buurman die iets eerder enthousiast uitzwaaide. We hoeven niet per se nog vijf reünies, en laat die nieuwe platen ook maar zitten, maar deze show, dit moment samen, met Cedric en Omar stuivend over het podium, was in alles perfect.
Gezien: Best Kept Secret 2023, 11 juni (20.45 uur) op de One. Lees hier al onze verslagen van Best Kept Secret.
