Het is de perfecte muziek voor een luie zondagmiddag: Kurt Viles voortkabbelende tokkelliedjes zonder punt of climax, maar gelardeerd met heerlijke gitaarpartijen en allerhande tierelantijntjes. Laat het nu net de ideale setting zijn op de zondag van Best Kept Secret. Wie door zijn oogharen kijkt, ziet zichzelf onderuitgezakt in een strandstoel aan de Spaanse kust zitten, genietend van een koud biertje. Even de beentjes omhoog, er zit immers alweer tweeënhalve dag lopen, staan en springen op.
Fotografie Anne-Marie van Rijn
Kurt Vile en zijn band The Violators spelen vanmiddag de perfecte achtergrondmuziek voor dit zomerse tafereel, maar waken voor het vroegtijdig indommelen van het vermoeide festivalpubliek. Direct al in de opener van de setlist past Vile een techniek toe die hij gedurende het optreden regelmatig zal herhalen. Waar de muziek onverstoorbaar doorgaat in ingeslagen richting met gelijkmatig spanningsniveau, houdt Vile het publiek bij de les door de woorden van het refrein hard of hoog in zijn microfoon te schreeuwen. ‘Wakker blijven!’ lijkt hij hiermee te willen zeggen. Het doet soms wat gefrustreerd aan, alsof Vile zich gevangen voelt in zijn eigen tandeloze studio-opnames waar geen publiek mee kapot te spelen valt.
Niet dat dit ergens voor nodig is. De setlist bevat een bloemlezing van Viles gestaag groeiende discografie met een evenredige verdeling over de albums die afgelopen jaren het licht zagen. Het publiek is duidelijk op de hoogte van zijn kwaliteiten en we hebben Viles roze zonnebril heus niet nodig om te zeggen dat het strandje zeker wel halfvol staat met bezoekers, die de warme zon verdragen om hem hier te zien spelen.
Hoewel Kurt zegt dat hij hier twee jaar geleden al had willen zijn – iets met een pandemie? – geeft het vorig jaar verschenen album (watch my moves) reden om vandaag voor de ‘third or fourth time’ terug te keren naar Hilvarenbeek. Het weerzien is fijn. Kurt, als eeuwige twintiger gekleed in bandshirt, spijkerbroek en old school Vans, staat er vrij onbewogen bij. Als het gaat om zijn moves, zullen dit vooral de vingeroefeningen over zijn gitaarhals zijn. De nieuwe nummers, zoals Hey Like A Child, worden ingeleid door synthesizers, die snel naar de achtergrond verdwijnen bij de eerste gitaarnoten. Zo wordt het melancholische Mount Airy Hill (Way Gone) – ‘This is a song about my religion’ – fraai omlijst door het jankende gitaarspel met sliding bottleneck.
Goed, schuren doet het nergens. Al doet de overstuurde solo op akoestische gitaar in Waking On A Pretty Day toch een vrij aardige poging. Kurt Vile hoeft het uiteindelijk ook niet te hebben van interessantdoenerij, uitgedaagd of geprikkeld wordt men dit weekend maar elders. Vile speelt voor stuk prachtige composities die draaien om de kracht van herhaling, met voldoende ruimte voor zijn gitaarwerk, dat samen met zijn goofy voorkomen en lijzige voordracht het handelsmerk vormt van de ex-gitarist van The War On Drugs. De Amerikaan brengt zijn nummers met bovendien de nodige geloofwaardige slack, het lijkt ons niet nodig om dat te overschreeuwen. Desniettemin, na een uurtje spelen van Kurt en zijn Violators zijn alle pakjes boter nog heel en dat is misschien maar goed ook.
Gezien: Best Kept Secret 2023, 11 juni (15.45 uur) op de One. Lees hier al onze verslagen van Best Kept Secret.
