Een gevoel dat nog eens werd versterkt door eerste single Magic, een minimaal gearrangeerd liedje dat draait om een basloopje en een beat uit een doosje en vooral een vingerwijzing was voor wat komen ging: een plaat zonder galmende anthems en uitbundig gezongen oh oh’s. Er werd zelfs gefluisterd dat Coldplay een Kid A’tje zou doen. Welnu, dat is het niet geworden. Een plaat die breekt met het verleden ja, maar een revolutionaire koerswijziging zoals Radiohead die vijftien jaar geleden inzette is het zesde Coldplay-album niet geworden. Daarvoor wordt ten eerste niet genoeg het experiment gezocht en klinkt het gebodene bovendien te voorspelbaar. Wat we wél krijgen is een plaat die in hetzelfde tempo voortkabbelt, zwaar op sfeer en ritme leunt en waar we de bijdragen van gitarist Jon Buckland met een lantaarntje moeten zoeken. Spookverhalen, verteld op (r&b-)beats die door de computer zijn gehaald, aangevuld met kamerbrede synthesizers die de achtergrond inkleuren en het uit duizenden herkenbare stemgeluid van Martin. Die stelt zich hier schaamteloos kwetsbaar op en geeft zonder omhalen een inkijkje in het persoonlijke leed (De Breuk) waarmee hij geconfronteerd werd. Martin mijmert over lepeltje-lepeltje liggen voor de tv (Another’s Arms), vergelijkt de vluchtigheid van het leven met een zwerm vogels die van het ene op het andere moment gevlogen is (O) en staart uit een raam, hopende ooit weer met zijn Gwyneth in de regen te lopen (Oceans). En daar wringt de schoen. Martin wil de diepte in, maar verzandt (te) vaak in platitudes die de heftige emotie van het onderwerp geen recht doen. En dan zullen we het maar niet hebben over het met Avicii geschreven A Sky Full Of Stars, het enige uptempo (Eurodance)liedje van de plaat, dat ongetwijfeld festivalweides en arena’s laat exploderen maar tegelijkertijd ook lelijk detoneert met de calm after the storm die het introspectieve Ghost Stories zo nadrukkelijk wil uitademen. Ja, het drumloze Midnight, het intieme pianoliedje O en het met Timbaland gemaakte True Love zijn best mooie liedjes, en het geluid is overal van absoluut topniveau, maar die douze points gaan toch echt niet naar Coldplay. RAYMOND ROTTEVEEL