Met High Hopes snijdt The Boss dezelfde thematiek aan, maar maakt deze persoonlijker van aard, zoals onze Minister van Buitenlandse Zaken elders in deze OOR treffend formuleert. De plaat roept ook andere (eerder) in OOR gepubliceerde woorden in herinnering. Die van Robert Neugarten bijvoorbeeld, vertaler van biografie Bruce, afgelopen zomer. ‘Vroeger zat hij in de studio eindeloos te dubben. Nu is hij veel makkelijker. Hup, we nemen het op, klinkt het goed, dan brengen we het op plaat uit.’ High Hopes ondersteunt deze these van harte. De samenhang tussen de nummers is losser dan op Wrecking Ball. Hierop wijst bijvoorbeeld de aanwezigheid van een drietal covers. Het titelnummer is van de Californische rockgroep The Havalinas, Just Like Fire Would van de Australische punkers The Saints (het nummer zorgde in 1986 voor hun bescheiden doorbraak in de VS) en Dream Baby Dream van de New Yorkse electropunkpioniers Suicide. Op Tracks (de box met outtakes uit 1998) getuigde Springsteen al van zijn verlangen om deelgenoot te zijn van de punkgolf uit de jaren zeventig in het nummer (I Wanna Be) Where The Bands Are. Dat verlangen zet hij hier om in praktijk. Dream Baby Dream past ook in een andere subgroep songs op High Hopes. Namelijk die van legendarische hoogtepunten uit Springsteens marathonoptredens, die (nog) geen eerdere studio-uitvoering hadden gekregen. Hiertoe behoren ook American Skin (41 Shots) en The Ghost Of Tom Joad. Beide songs krijgen lange uitvoeringen, waarbij ruim baan wordt gemaakt voor spetterende gitaarduels tussen Springsteen en Tom Morello van Rage Against The Machine. The Boss speelt iets ‘ronder’, Morello ‘hoekiger’. Ze klinken uitzonderlijk intens, zoals eigenlijk alle nummers op High Hopes. Op Just Like Fire Would na valt er eigenlijk geen niemendalletje te ontdekken. De totaalindruk dat The Boss op High Hopes de teugels wat laat vieren, gaat dan ook weer niet op voor de afzonderlijke songs van het album. De bandbreedte – met de stevige rocker Harry’s Place (ooit bedoeld voor The Rising uit 2002), het intieme countrybluesje Down In The Hole, praatballad Hunter Of Invisible Game, feestsong Frankie Fell In Love en de ontroerende folk van The Wall – geeft High Hopes eigenlijk nog het meest het karakter van een ingedikte liveshow. Daar staat Springsteen op z’n 64ste nog steeds avond aan avond te bewijzen wat hij allemaal kan. Op High Hopes doet hij dat ook. TOM ENGELSHOVEN