Hoor bijvoorbeeld het koor in Step, Ya Hey (een subtiele woordspeling op JHWH) en Hudson (inclusief orgelklanken). Of anders Young Lion, zonder twijfel het meest sacrale nummer dat de Amerikanen ooit maakten. De gitaar legt het in de meeste gevallen af tegen de machinerie van multi-instrumentalist en producer Rostam Batmanglij, maar dat tast de warmte en, bij gebrek aan een beter woord, menselijkheid die het album uitstraalt geenszins aan. Hier is een band aan het werk die zijn bij elkaar gescharrelde DNA ontleedt, analyseert en met de nodige nuanceverschillen weer in elkaar sleutelt, resulterend in een collectie hypermelodieuze, genadeloos effectieve popliedjes. Je zou aan Modern Vampires Of The City een studie moeten wijden om alle minutieus uitgewerkte structuren, bijna onhoorbare details en onverbloemde melodieënpracht in kaart te brengen. Zoals Contra het gedroomde vervolg op Vampire Weekend was, zo is Modern Vampires Of The City het gedroomde vervolg op Contra. Een buitengewoon geslaagd album van een zeer veelzijdige band. TOM SPRINGVELD