Tot voor kort bleef met name El-P’s afzetgebied beperkt tot wat lyrische recensenten en een enkel achterkamer-ICT’ertje met een voorliefde voor onoplosbare problemen. Op het eerste gezicht is het onwerkelijk dat dit album zoveel meer respons krijgt dan bijvoorbeeld Fantastic Damage uit 2002. RTJ2 is iets toegankelijker, maar het houdt niet over. El-P ontregelt en schreeuwt, hij maakt zich boos en is overtuigd van zijn gelijk, net als altijd. De meerwaarde zit hem deels in de samenwerking. El en Mike halen het beste in elkaar naar boven, typisch gevalletje één plus één is drie. Misschien wel belangrijker voor het succes is de tijdgeest. In 2002 verkeerde hiphop in een heel andere fase. Het was een niche-genre, enkel de zoete radiovariant met slappe r&b-refreintjes bereikte een groter publiek. Binnen die niche was El-P een buitenbeentje voor wie het verleggen van muzikale grenzen een doel op zich leek. Nu beweegt hij vrijelijk rond in de door hemzelf drooggelegde polder, waar het treiteren van de luisteraar als vanzelf is ingeruild voor uitdagen. Temeer omdat die luisteraar dankzij acts als Odd Future veel meer kan hebben dan twaalf jaar geleden. Quod erat demonstrandum.