Maar vergeet dat weer, want beider cv klinkt op Hermits On Holiday nergens door. Twee nummers lang worden de grenzen afgetast van wat voor ‘simplistisch maar charmant rammelend’ mag doorgaan, daarna lijken de twee elk hun eigen plaatje te maken, maar dan in één ruimte. En vooral zonder ideeën, muzikale richting of al te veel zelfkritiek. Om nog maar te zwijgen van toon- of ritmevastheid. Alsof ze ’t erom doen. Nu ben ik qua lo-fi-schijtlolligheid heus wel wat gewend, maar hoop ik óók het verschil te herkennen tussen flauwekul for the sake of it en creativiteit die zich niet laat begrenzen door gebrek aan techniek. En dus hoor ik hier op z’n hoogst Guided By Voices zonder liedjes, Captain Beefheart zonder de brille, The Velvet Underground die alvast de instrumenten stemt terwijl Nico haar keel schraapt. Tja. Gaven we bij OOR waarderingssterren, dan zou Drinks glorieus de nul houden.