Dat het hart ook op dit zesde album loeihard klopt, is de grootste verdienste van Taylor en zijn mannen. Al is die harteklop wel verpakt in een uiterst glossy vormgeving, maar bij nadere beschouwing schuilt daarin juist die uiterst elegante verslavende werking. Met zijn licht vlinderende stem zoekt Taylor doeltreffend zijn weg tussen synths en drumcomputers links en gitaren en percussie rechts, met af en toe een overdrijvende strijkerssectie. En in die ritmes schuilt dan toch echt de funk, hoera. Opzetten, opzetten en nog eens opzetten – en waag dan ook eens een dansje.