Maar het is El Khatib niet gelukt om zijn wens in vervulling te laten gaan. Hij zit met zijn aangenaam arrogante mix van vette garagerock, rock, psychedelica en rauwe coolness meer in de buurt van The Black Keys (wier Dan Auerbach het bepaald niet flauwe tweede El Khatib-album Head In The Dirt produceerde) en een extraverte Jack White. Daar zit El Khatib goed. Ook vanwege zijn bij vlagen doeltreffende, sexy gitaarwerk. En dan blijkt het nogal duistere Moonlight een geslaagde plaat. Eentje met een toch wel merkwaardig slot in de vorm van Two Brothers, dat na wat inleidende beschietingen uitmondt in een hedendaags Phillysoulnummer. El Khatib is, ook bevindt hij zich in een andere populariteitscategorie dan zijn drie voorbeelden, bezig om een bovenmodaal oeuvre bij elkaar te spelen.