Hierop laat hij zich kennen als een rockzanger die zijn eigen liedjes schrijft – niet te verwarren met een singer-songwriter, want bij James Bay mag er gedanst worden. Een jongen met een vergelijkbaar profiel als Paolo Nutini, Gavin DeGraw of Ed Sheeran, waarbij Bay als pluspunten meebrengt dat hij meer kolengruis op de stembanden heeft en prima gitaar speelt. Zoals in vroeger tijden Rod Stewart en Robert Palmer laveert James Bay tussen soulvolle pop voor doordeweeks op de radio en stevige gitaarrock voor in de kroeg op zaterdagavond. In beide disciplines excelleert hij. Hold Back The River en Let It Go waren al hits, If You Ever Want To Be In Love en We Were On Fire zijn even aanstekelijk en lijken voorbestemd dat ook te worden. Tussendoor maakt James Bay met Craving en de instant classic Best Fake Smile ook lekkere working man’s rock. Dat zou uiteindelijk weleens zijn unique selling point kunnen zijn: jongens en meisjes die hun diepste zielenroerselen met je willen delen zijn er vele, maar stoere rockzangers zijn schaars. James Bay kan het allemaal.