De plaat laat beslist een inventiever Iceage horen. Dit begint al bij het tweede nummer. The Lord’s Favorite is niet alleen een paradigmawisseling door zijn huppelende countryriedel (die ook nog erg goed wordt uitgevoerd), maar vooral ook door de tongue-in-cheek-teksten (‘I do believe I’m the Lord’s favorite one’). De band breekt zijn gitaarmuren af, waardoor er plaats is voor a-typische toevoegingen, zoals Psycho-achtig hysterische strijkaanslagen in Stay, een lekker slordig ingemixte piano in How Many en Against The Moon en zowaar een trompet in het titelnummer. Deze trucjes redden Iceage van de verdoemenis, hoe graag ze die zelf ook bezingen. TIJS HEESTERBEEK