Geen moeilijke experimenten, geen geforceerde zoektocht naar nieuwe invalshoeken, Travis doet gewoon weer waar het goed in is: een collectie breekbare liedjes afleveren waar de melancholie van afdruipt. Pretentieloze droompop van Schotse bodem, in elkaar geknutseld met minimale middelen en niet zelden slechts leunend op een akoestisch tokkeltje, een paar pianoklanken en het weemoedige stemgeluid van Healy. Een universele meezinger als Why Does It Always Rain On Me? horen we niet meteen, maar ook een plaat zonder grote uitschieters onderschrijft het bestaansrecht van Travis moeiteloos. RAYMOND ROTTEVEEL