Het wemelt op de elf instrumentale nummers van de – voor Fake zo kenmerkende – scheef afgezaagde en afgeknepen synthesizermelodieën, met venijnige beats
die alle kanten lijken op te waggelen. Al is er altijd wel een handclap of basdrum die het zaakje bijeenhoudt. Het resultaat klinkt als Richard D. James
ten tijde van Surfing On Sine Waves en het psychedelische album dat Orbital nimmer maakte. Logisch dat Fake met die laatste mee op tour ging. Ook
Matthew Jonson is een referentie, al zou die nooit zo opgewekt verdwaald raken in een filterbox als Fake op Harnser. Geen techno voor wie zijn
beats graag krijgt opgediend op een strak tafellaken, want vlekken zijn gegarandeerd met dit prettig morsige dancealbum. RENÉ PASSET