Makkelijk meezingbare refreinen, voorzien van melodieën die je doorgaans door de Britse stadions hoort galmen, working class (pub)rock riekend naar verschaald bier én vrij simpele teksten (‘sing loud all you people: nanana…we’re fighting in the streets’), waarin op romantische wijze gemijmerd wordt over de moeilijke tienerjaren en niet vaak genoeg benadrukt kan worden dat de makers zelf ook tot de lagere klasse behoren. Het zevende Stereophonics-album Keep Calm And Carry On staat er weer vol mee. En nee, dat maakt helemaal niet uit. Sterker, liever dat dan ‘experimentele’ uitstapjes als Beerbottle, waarin de Phonics tevergeefs de spanning met de nodige loops en elektronica proberen op te wekken. Naast bovengenoemde anthems (Could You Be The One, Uppercut, Live ‘N’ Love) toont het inmiddels tot viertal uitgedijde gezelschap (met gitarist Adam Zindani als laatste aanwinst) zich ook weer een overtuigende jaren zeventig-rockband, die in de schuurpapieren strot van Kelly Jones het belangrijkste wapen heeft. Opener She’s Alright, het punky Trouble en glamrocker I Got Your Number zijn weliswaar weinig originele, rechttoe-rechtaan rocksongs, maar je weet nu al dat ze een festival als Zwarte Cross moeiteloos in vuur en vlam kunnen zetten. En dan zijn er uiteraard ook nog wat gevoelige aanstekerballades (voor de meisjes), zoals de fraaie tranentrekker Show Me How, die zoals het hoort tot het laatst wordt bewaard. De nieuwe Stereophonics biedt vooral degelijke (pop)rock, geschikt voor een breed publiek dat z’n muziek niet al te moeilijk wil hebben. Niet veel nieuws onder de Britse zon dus, of het moet zijn dat echte uitschieters ditmaal ontbreken. RAYMOND ROTTEVEEL