En het wordt alleen maar beter. Get Innocuous dreint nog vijf minuten langer door op zo’n ruimtelijke krautrockbeat waarin Kraftwerk en de sferische producties van Eno voor Bowie doorklinken. Zo, de kop is eraf. Mijn vrees blijkt ongegrond. Zo ongeïnspeerd als de liveoptredens de laatste twee jaar waren, zo bevlogen schiet LCD hier uit de startblokken. James Murphy is messcherp. De volgende vijftig minuten valt hij maar één keer terug op de beproefde punkfunkformule. Het Talking Heads-achtige Us v Them had zo op een van zijn eerste 12-inches kunnen staan. Het is zo’n langgerekte jam met koebel waarvan LCD er live iets te veel heeft, maar waaraan de groep wel haar identiteit ontleent. ‘The time has come, the time has come, today!’ voert Murphy de druk op. En dat is dan het minste nummer. Het eerste half uur is ijzersterk. Na Get Innocuous slaat Murphy een paarse cape om en zet een falsetto op. De soepele Prince-funk van Time To Get Away wordt gevolgd door de new wave-punk van North American Scum, waarin Murphy de Europeanen op hun plek zet (‘I hate the feeling when you’re looking at me that way cause we’re North Americans,’ alsof iedere Amerikaan het beleid-Bush steunt). De dancescene, sneert Murphy, bestaat in de UK vooral in de bladen. In Amerika zijn er niet eens dancebladen. ‘So throw a party till the cops come in and bust it up, let’s go North Americans!’ Het heeft alle ingrediënten om een soort van geuzenlied van een verloren generatie te worden. De Amerikaanse raver, zoals we die generatie maar even zullen noemen, stuitert nog even door op Someone Great, zo’n epische synthypopsong zoals New Order ze begin jaren tachtig uit de mouw schudde (ja, referenties genoeg, James is er zelf mee begonnen in Losing My Edge). Dan is het tijd voor het absolute prijsnummer: All My Friends. Het begint met een eindeloos repeterende pianonoot, hamerend aangeslagen, zoals de Strumming Music van de New Yorkse minimalist en Bösendorfer-bespeler Charlemagne Palestine, die hier als lekker obscure referentie geldt. Die noot dreunt de volle 7 minuut 37 door, terwijl LCD langzaam een afslag richting Arcade Fire (gezien op de festivals?) neemt. De finale is zinderend. ‘Where are your friends tonight?’ galmt Murphy als Win Butler over de voortrazende trein. ‘If I could see all my friends tonight…’ Ik ben geneigd op repeat te drukken, maar er volgen dus nog vier nummers. Afsluiter New York I Love You is hiervan de opvallendste: een pianoballade waarin Murphy al croonend zijn haat-liefdeverhouding met zijn hometown belijdt. ‘New York I love you, but you’re bringing me down.’ Het is daar ‘where I happily drown,’ zingt hij, begeleid door donderende drums en gitaren. Donder en bliksem – het is meer dan ik had durven hopen. Het is, de belangrijke danceplaten van de laatste jaren in ogenschouw nemend, de beste vervolgplaat sinds mensenheugenis. Misschien nog wel beter dan het debuut. Eindelijk een dancesensatie die langer houdbaar blijkt dan één plaat. KOEN POOLMAN