Dus besloten ze hun favoriete new wave-hits op te nemen, maar dan anders. In een zomers bossanova-jasje, met jonge Franse zangeresjes die bij de woorden ‘new wave’ misschien nog net een eyeliner en een bus haarlak kunnen bedenken, maar zeker geen liedjes als The Killing Moon (Echo & The Bunnymen), Escape Myself (The Sound) en Fade To Grey (Visage) zullen noemen. Die hadden ze nog nooit gehoord toen ze ze fluisterend inzongen, met al dan niet gespeelde onschuld, sexy accent en licht perverse (denk: Gainsbourg) ondertoon. Graaf Dracula draait zich om in zijn graf als hij Nouvelle Vague’s – nog steeds bloedstollende – versie van Bela Lugosi’s Dead hoort, het geboortekaartje van de gothicbeweging. Van zwartjas naar zomerjurkje, een opmerkelijke transformatie. Het zonnetje schijnt als we een van de meisjes Dancing With Myself (Billy Idol) horen zingen. Onsterfelijke liedjes als Heart Of Glass (Blondie), Blue Monday (New Order) en Ever Fallen In Love (With Someone You Shouldn’t ‘ve) (Buzzcocks) krijgen zowaar een nieuwe impuls en dat is knap, want ze waren al Perfect. Het procédé is, net als op de eerste cover-cd uit 2003, simpel: ze strippen de liedjes tot op de zanglijn en kleden ze vervolgens met akoestische gitaar, spaarzame elektronica en zachte percussie weer aan in het groen-geel van Brazilië. Alleen Yazoo’s Don’t Go laat zich slecht naspelen zonder die synthriff van Vince Clarke. Maar goed, dat is één misser op de veertien (zeventien als je de eerste editie weet te bemachtingen, met ook The Smiths’ Sweet & Tender Hooligan). KOEN POOLMAN