Deze dertiende soloplaat ligt in het verlengde van The Rhythm Of The Saints, de verdienstelijke opvolger van Graceland, waar de hybridische muziek veelal ritmisch georiënteerd is, maar toch niet eentonig uitpakt dankzij de zeldzaam sierlijke zangmelodieën. De negen nummers en twee intermezzo’s worden gestalte gegeven middels Peruviaanse percussie en elektronische beats, Afrikaanse houtblazers en samples, akoestische gitaren en synthesizers plus een aantal unieke instrumenten van de hand van de Amerikaanse microtonale componist Harry Partch. Een trits in samenwerking met de Italiaanse DJ Clap! Clap! vormt het behoorlijk experimentele begin van een tamelijk conventioneel eindigend geheel, dat echter geen moment gewoontjes gaat klinken, net zo min als dit uitgebalanceerde album ergens geforceerd aandoet. Vooral die organische kwaliteit blijft wonderlijk voor zo’n minutieus muzikant als Simon, want ook het als vanouds toegankelijke Stranger To Stranger kostte hem weer een jaar of vijf noeste arbeid. Alleen al vanwege de bezonken afsluiter Insomniac’s Lullaby, een doorleefd liedje over de stille wanhoop van een slapeloze, heeft het zich alle moeite geloond.