Twee Britten en een Nieuw-Zeelander, in de UK al voorzien van een solide podiumreputatie wegens ettelijke spraakmakende gevallen van chaos, waanzin, verwarring en rondvliegende instrumenten, vooral dankzij de epileptische gewoontes van zanger/gitarist Oli Burslem. Opwinding, zogezegd. Met albumdebuut Alas Salvation (al sinds begin mei uit, maar sommige granaten gaan om onverklaarbare redenen pas laat af) ben je eigenlijk in drie woorden klaar. Wat. Een. Plaat. Zo eentje die je als band maar één keer maakt of zou moeten wíllen maken. Aanloopje nemen, met gestrekt been erin, kwijlend van gretigheid je hart en ziel uitstorten, iedereen sprakeloos achterlaten, niet meer omkijken en gewoon verdwijnen. Punt gemaakt. Yak gaat ’t vast anders doen, maar wat dondert ‘t: die veertig minuten anarchie op Alas Salvation neemt niemand ze meer af. Is het noise, punk, pop, garagerock, avant-garde? Ja, allemaal. Tegelijk. Zoals ook Iggy Pop, Nick Cave, Thurston Moore, Gibby Haines, Julian Casablancas en Jack White (op wiens label Third Man ze al eens een EP uitbrachten) hier allemaal in één verwilderde gedaante samenkomen: die van Oli Burslem. Sensationelere teringherrie wordt anno 2016 niet gemaakt.